Ziek, zwak en misselijk - hoe de spanjaarden omgaan met zorg en meer.

Gisteren was Nick al een week aan het hoesten, dus besloten we een medicus op te gaan zoeken. Howard, de altijd fluitende buurman had al eens aangegeven: als we iets wilden weten, klop gerust aan. Dit was het moment.

Dus wij in Arboleas naar het centro medico, waar de arts wel engels sprak, zoals Howard ons had uitgelegd, maar de receptionist niet. Enfin, bleek dat we als niet citizens het beste naar Alboh konden gaan (zoals de man het uitsprak begrepen we pas na drie keer vragen dat het om Albox ging, de engelsen hier spreken zo overdreven van Aelboksssss, dat dat in je hoofd blijft hangen...).

Dus wij naar het centro medico van Albox. We liepen het terrein op, en zoals altijd stond iedereen hier lekker dubbel geparkeerd (bij het postkantoor dat tegenover het politiebureau ligt parkeert ook altijd iedereen dubbel en liefst op het zebrapad - de functie van het zebrapad ontgaat me hier trouwens, maar daarover wellicht een andere keer meer). Bij een paar plaatsen stond een parkeerverbod, met uitzondering van de ambulance. Hoewel sommige overheidsvoertuigen in Nederland waarschijnlijk al drie keer vervangen zouden zijn, voldeed noch de oude Escort, noch de andere aldaar geparkeerde auto aan het signalement van een ambulance. Maar niemand maakt zich er druk om, en dat is eigenlijk wel lekker relaxed. Nu maar hopen dat er geen spoedjes binnenkomen...

We wachtten in de ria, eh... rij onze beurt af, en eenmaal aangekomen bij de receptionist vroeg ik hem of hij Engels sprak, hetgeen niet zo bleek te zijn. Dus dan in gebrekkig spaans uitleggen wat de reden van ons bezoek was. Best lastig, al die termen als hoesten en zere keel... Enfin, hij moeilijk doen over onze zorgpasjes, uiteindelijk heb ik hem een paspoort gegeven, en hij begon te typen. Intussen komt er een kinderarts langslopen die in het Engels vraagt wat we willen, hij zegt wat tegen de receptionist, en tegen ons dat we na zijn ontbijt direct geholpen worden.

De receptionist is ineens aardiger en spreekt wel engels. Dus hij in het engels tegen ons, en wij in het spaans terug. Ja, nu zal je het krijgen ook. Maar enfin, we kregen een briefje en werden niet veel later geholpen. De arts gaf ons een aantal recepten mee, die we bij de farmacia op konden halen. Op weg naar huis bedachtten we ons, dat we helemaal niets betaald hadden, op de medicijnen na die niet onder healthcare vielen. Mij benieuwen of ze nu op basis van het paspoort dit terug gaan vorderen...

Intussen is Marja ook ziek geworden, met klachten soortgelijk als Nick. Dat gehoest in je gezicht is dus niet gezond. Dat ze daar nou geen postbus 51 spotje van maken...

Eergisteren, gisteren en vandaag ook weer stopte in de loop van de dag het water er mee. Eergisteren dachten we nog dat het te maken had met het noodweer dat over ons trok (de rivier had zo ineens weer wat te doen...), maar vandaag was het prachtig weer en toch stopt de boel er weer mee. Morgen eens rondvragen wat het kan zijn...

Weer een week verder...

Tjee, de tijd vliegt, zo lijkt het. Terwijl er toch genoeg gebeurd is om wat over te schrijven. 

Dinsdag hebben we de lokale markt ontdekt. Erg grappig, je voelt je helemaal zo'n "Pluijm op pad", zoveel dingen die je niet kent. En - we blijven Nederlanders - nóg goedkoper dan de supermarkt.

Woensdag zijn we naar het strand geweest, 's zomers zal het hier nu wel vol liggen, maar nu is het een lange rij spookhotels. Bijna dan, we vonden nog een cafeetje om ff een cortado te scoren.

Nick vond het wel bijzonder, dat rare spul dat je maar slecht vast kan pakken.

Vrijdag weer ff een wandelingetje gepland. La boca de Oria is een diep gat middenin een vrij smalle bergketen. Daar wilden we wel eens inkijken, en dus reden we vanaf hier naar Oria en dan nog ff verder naar het hoogste punt van de weg op ongeveer 1200 meter hoogte.

We hoopten op een pad, maar dat was er natuurlijk niet. Vinz wist dat het een kilometer of vier lopen was, maar hield dat maar even voor zich. "De berg ziet er begaanbaar uit, zullen we cross country gaan?". Marja die zin had in een loopje en de randinformatie niet kende stemde in. Het begon met een klim van 80 meter. Het terrein viel mee, er groeit niet veel daar. Boven aangekomen bleek Google maps' informatie in elk geval wel waardevol te zijn, daarvandaan was het redelijk vlak en we konden over de graat, die af en toe meer een plateau was lopen. Deels op kompas, deels volgens oude herderspaadjes kwamen we een uur en drie kwartier later op het uitzichtpunt uit.

Toen nog even anderhalf uur terug, en we beseften dat dit de eerste echte inloper moest zijn. We waren redelijk stuk, niet van de grote hoogteverschillen (een meter of twee a driehonderd), maar door het ontbreken van een pad is bijna iedere stap scheef. Wonderbaarlijk waren we de volgende dag bijna weer helemaal de oude.

Bolle Ria

Winkels zijn hier eenvoudig te herkennen. Het zijn bedrijfsgebouwen waar een woord op staat dat eindigt op ~ria. Er zijn allerlei ~ria's, hier een aantal voorbeelden:

Zapateria - schoenenwinkel
Ferreteria - hardwarestore (soort uitgeklede bouwmarkt)
Pescaderia - vishandel
Joyeria - juwelier
Libreria - boekhandel
Carniceria - slagerij
Panaderia - bakkerij
Bolleria

Die laatste doet je denken aan een Amsterdamse kroeg waar de vrouwelijke equivalent van bolle Jan de scepter zwaait. Niets is minder waar, hoewel... een bolleria is een banketbakkerij.

Wel grappig dat een aantal van onze vertalingen eindigen op rij, het nederlands en het spaans hebben daar een stukje gemeenschappelijke etymologie. Rij staat dus niet voor de lange rij voor de deur bij slagerijen in Rusland, zoals Joep ons wilde laten denken...

Fake it or make it

Ho, al bijna een week niet geblogd zie ik. Er zijn me de afgelopen weken wel een aantal zaken opgevallen die de moeite van het delen waard zijn. De supermarkt bijvoorbeeld. Deen in Wervershoof puilt uit van de kant-en-klaar pakjes voor van alles en nog wat. Nou had ik me al enige tijd geleden enigszins noodgedwongen voorgenomen om niet meer zo veel uit een pakje te maken, enerzijds omdat zelf maken net zo leuk en lekker is, maar ook omdat Deen de neiging heeft om telkens net die dingen die je lekker vindt uit het assortiment te halen.

Hier heb je geen keuze. De winkel ligt echt vol met van alles en nog wat. De kreeften liggen opgestapeld op een chef die er een geweldige dis van gaat maken te wachten. Maar pakjes, ho maar - het zou ook een belediging voor de kreeft zijn. We zeiden nog tegen elkaar dat we mazzel hebben dat ze kaas hebben. (er wordt immers ook melk verkocht).

Hiernaast is Marja vegetarier en ontbreken hier de vleesvervangers, voor zover je die nodig hebt. En dus heb ik de afgelopen weken geleerd groentekroketten te maken, en kaas te paneren. Verder proberen we allerlei spanish originals, zoals patatas bravas uit, erg lekker hoor. Het voordeel van tapas maken is ook, dat alle ingredienten hier in elk geval makkelijk te krijgen zijn ;-)

In dit deel van Spanje wordt er ook lekker creatief met het ver- en parkeerprobleem omgesprongen. De rivierbedding is immers overal goed voor (vuilstort is een nog niet genoemde mogelijkheid). Noemde ik eerder al de mogelijkheid deze als weg in te zetten, in Albox wordt de bedding vooral op marktdagen ingezet als parkeerplaats (hopelijk wordt het geen springvloed). Het leek ons een prima iets voor Amsterdam om te overwegen. Tijdens koninginnedag bijvoorbeeld. Leg de grachten droog en stapel vol met auto's. Wat nu parkeerprobleem?

Vandaag zijn we weer even terug geweest naar de plek waar we de gemzen zagen. Het waren er minder dan vorige keer, maar ze liepen er nog steeds. Nu wel met de grote lens een plaatje weten te maken. Ik had hem laten stuiteren op de tegelvloer, hetgeen natuurlijk niet zo'n goed idee is, maar desondanks deed hij het met wat eerste testjes erna wel prima. Vandaag maakte hij echter hoogstbijzondere bijgeluiden. De foto's zijn er niet minder om, maar toch maar even een fotovakzaak zoeken om er naar te laten kijken...

Geweldig weer vandaag trouwens, gisteren al met slippertjes en een t-shirt aan buiten gelunchd, vandaag op de top van de berg bedacht dat we eigenlijk nog nooit op een dergelijke locatie zo lekker windstil hebben gezeten, en dat in januari. Het mag duidelijk zijn, in juli willen we hier niet meer zijn, maar nu...

Puin, wild, religie en werk

Het is wel grappig, we hebben van we week enkele keren tegen elkaar gezegd, dat als we vooraf wisten wat voor bouwput de Almanzora vallei tussen Arboleas en Albox zou zijn (we kwamen van de andere kant) dat we waarschijnlijk door waren gereden.

Maar schijn bedriegt, al net zo vaak hebben we maar enkele minuten buiten deze onaffe puinbak geweldige dingen gezien. Zoals vorige week de groep gemzen, maar gisteren ook weer zoiets. We waren een minuut of drie de teringzooi uit en ik zeg tegen Marja: wat doet die hond daar? Ik kijk wat beter en denk: dat is een vos! We stopten om hem eens goed te bekijken (en dat ging prima), maar tijd om de camera te pakken en de 300mm erop te klikken was er niet. Volgende keer beter denk je dan, maar hoe vaak zie je een wilde vos zo goed? (zie de editie over enkele maanden voor het antwoord)

Voor iedereen die even kwijt is hoe een vos eruit ziet,

hier wat gestolen materiaal.

Het probleem dat we hier hebben, is dat alle wandelpaadjes nog minder gedocumenteerd zijn, op elkaar aansluiten en in gebruik zijn dan in de Pyreneen. En daar is het als je de Alpen gewend bent al best lastig zo nu en dan. Dus improviseren we met behulp van de terreinopties in Google maps. Aan de hand daarvan kun je aardig inschatten of een bepaalde plek interessant zal zijn.

Zo zag ik een km of 30 hiervandaan een prachtige alleenstaande piek van 1200 meter, El Santuario de Monteagud geheten. Er liep een weg, praktisch naar de top, maar dat kennen we intussen, (eergisteren stonden we bijna vast omdat ik in de routeplanner onverharde wegen was vergeten uit te zetten. Het moet wel een grappig gezicht geweest zijn: zo'n directie Alfa dwars over zo'n tweesporig bergweggetje te hobbelen - omkeren doen we niet, dus tja... - Onze volgende auto toch maar weer een Patrol?). Dan is het aardige dat in dit deel van Spanje Google streetview goed is vertegenwoordigd, ik kon dus al zien dat tot anderhalve km voor de top de weg verhard was. Prima, dan liepen we het laatste stukje.

Gisteren was het nog frisjes, maar vandaag breekt de lente met 14 graden en een heldere lucht weer door. We konden dus op pad. Enige schrik voor de hoogte hadden we wel. In de Pyreneen licht begin april op deze hoogte nog best sneeuw, hoe zou het hier zijn? Onderweg konden we op grote afstand de piek al zien en begrepen waar de naam vandaan komt. Er stond een bouwwerk op de top, waarschijnlijk een klooster of iets dergelijks.

We parkeerden de auto op de plek die ik herkende van streetview en gingen op stap. Er was een handicap, want we waren de drager vergeten. De anderhalve kilometer kind tillen kon beginnen.

Het af te leggen hoogteverschil was ongeveer 200 meter, dus we konden in de sneeuw terechtkomen, hoewel het buiten een graad of 10 was. Maar inderdaad. We namen de noordzijde en daar lag op de schaduwplaatsen nog wat sneeuw. Niet veel, waarschijnlijk gisteren of eergisteren gevallen. Het barstte in de sneeuw van de dierensporen. Gemzen, maar ook sporen met nagels en bijzondere patronen. Het gebrek aan mensensporen gaf ons de zekerheid dat we niet naar hondensporen aan het turen waren.

Het uitzicht was geweldig, hoe hoger we kwamen, hoe verder je kon kijken, helemaal terug naar Arboleas (en nog veel verder), de andere kant op over de middelandse zee, en weer een andere kant richting de sierra nevada, die op dit moment inderdaad besneeuwd is.

Marja en de grote Mogol in ceremoniekostuum

Bovenop was niet echt een klooster, maar een soort openluchtkerk. Dat gaf wel een apart effect het plafond een helderblauwe lucht, uit de ramen alleen iets te zien als je naar beneden keek, niets er om heen...

Oh ja, en sneeuw op het iets aflopende marmermozaiek, rechts zie je het goed liggen, maar er zijn verraderlijkere plekken...

Qua werk: de vertaling van de Barokshop schiet goed op, Duits is wel een ellendige taal hoor, die naamvallen blijf je bij nadenken. Is het die, der of das, welke naamval etc... Plus nog eens, dat het heel specifieke terminologie is. Maar goed, morgen maken we het af, en kan het live.

Een week van huis

De laatste twee dagen hebben we veel gewerkt, het was niet zulk topweer hier (gisteren regen, en vandaag helder, maar koud - hoewel, 6 graden is vergeleken met de huidige winterkou in NL best toppie). Maar het was wel weer ff nodig wat op te pakken, dus het iets mindere weer is welkom. De komende twee dagen blijft het zoals vandaag, dus kunnen we mooi http://www.5fingers.nl/ voorzien van alle nieuwe modellen en in het duits en engels vertalen, en de duitse variant van http://www.barokshop.com/ maken. Hoewel, dat redden we nooit allemaal de komende twee dagen...

Vandaag bedachten we ons dat we een week van huis zijn. Dat is al best weer een tijd, voor ons lijkt het nog veel korter. We beginnen ons een beetje in het spaans te redden. In theorie weet je best veel, maar koop dan maar eens wat stofzuigerzakken of postzegels (in een postkantoor waar ze net uitverkocht zijn en degene die je dat verteld niet denkt: ik zal iets langzamer spreken), dan is het best lastig in volzinnen te blijven spreken. Maar oefening baart kunst...

Tapas en wandelen

Vandaag zouden we het ff rustig aandoen, dus bladerde ik wat rond in het tapasboek dat ik kreeg en ging aan de slag. We zijn per slot van rekening in Spanje. Het ziet er wellicht wat bloedig uit, maar het is een gegrillde en ontvelde paprika.

Gemarineerde champignons

En dan natuurlijk het eindresultaat:

Vanmiddag zouden we een wandelingetje in de buurt maken. Dat liep natuurlijk weer compleet uit de hand.

Ik had in Google maps een plek gezien waar we wellicht wel wat paadjes de bergen in zouden kunnen vinden. Mijn navigatie kende de plek ook nog en stuurde ons doelbewust dwars door rivierbeddingen en ander nauwelijks als weg te identificeren terrein naar de plek toe.

Het was een mooie spot, met wat gave rotsen. We besloten te kijken of we er een rondje omheen konden lopen. In het achterhoofd hadden we nog de Bear Grills situatie van vorig jaar, toen we minstens drie uur bezig waren om cross country op de juiste plek te belanden. Dat zou ons nu niet gebeuren, nee het zou een eenvoudig inlopertje worden. Dus liepen we wat volgens het pad omhoog langs de rotsen. We zagen al snel een groep gemzen rondlopen. Gelijk spijt dat we camera niet meegenomen hadden, Dan maar met de telefoon... De stipjes midden op de foto zijn de gemzen.

We zagen aan de andere zijde van de rots een paadje omlaag komen, en zo groot is het hier nu ook weer niet. Dus liepen we nog wat omhoog om te zien of we achterom bij dat paadje terecht konden komen, en namen een kleiner paadje, en nog kleiner en nog kleiner. Uiteindelijk liepen we toch weer cross country over olijfvelden en heuveltoppen die van dichtbij toch best wel wat begroeider zijn dan ze op afstand lijken. Hoe doet Bear dat toch altijd, vroeg ik me onderweg meermalen af. Toen Nick ermee aanraakte en Marja hem wat te drinken gaf wist ik het antwoord. Die heeft geen tien kilo kind voor zich hangen, ik rende snel naar een bergkammetje en zag waar we min of meer heen moesten, nog even ploeteren over de rotskam en we waren bij het pad dat terugging naar de auto, onderweg nog in rad spaans een praatje gemaakt met een herder en grappig genoeg kwam het paadje precies bij de auto uit.

Thuis lekker aan de tapas en natuurlijk een uur bezig die haard aan de gang te krijgen. Volgende keer ook maar houtjes sprokkelen onderweg, dan dient het nog een doel.

Foto: even pauze onder een olijfboom. Tip: eet geen olijven zomaar van de boom, kan niet zo lekker uitpakken.

Tenemos una casa

Maandag hebben we de laatste rit gereden. Het was nog 600 km, en dat is ten opzichte van de andere dagen wellicht minder, maar we hadden de andere dagen al wel in de knieen, ook al zaten we natuurlijk voornamelijk in de auto.

Enfin, onderweg om een uur of elf hebben we de makelaar gebeld, of we een afspraak om half vier konden maken, en of ze wat huisjes voor ons kon verzamelen. Tien voor half vier stonden we bij de makelaar op de stoep. Wie zei dat je in Spanje niet kunt plannen?  Het eerste huis dat we zagen was meteen toppie. Drie slaapkamers, twee badkamers, keuken met alles er in (zelfs een vaatwasser), open haardje, zwembad (hoewel: we hebben gevoeld, dat wordt wellicht veel later nog iets, maar nu...)

Het tweede huis leek in eerste nog iets beter, maar had compleet geen kachels. Ons gevoel zei ons, dat dat geen goed idee zou zijn. Een derde huis was om vijf uur te bezichtigen. We dronken nog ff een wijntje op een terrasje en bespraken de opties.

Het derde huis bezoeken zou alleen maar tijd kosten, we waren tevreden over de eerste. En dus liepen we half zes ons huis in, en laadden we onze spullen uit. Nog even met de buurvrouw kennis gemaakt, die had de gaskachel voor ons aangestoken, en toen naar de super en koken in de ijskoude keuken. Het hele huis was koud, waarschijnlijk had er al enige tijd geen kachel aangestaan. Maar geen nood, dan steken we de haard aan. Die was al helemaal prepared dus aansteken en hoppa. Niet dus. Telkens doofde het vuurtje. Ben ik nu BHV'er? Dacht Vinz. Vuur ontstaat bij gratie van temperatuur, brandstof en zuurstof. Dus er is tekort zuurstof. De inlaat stond wijd open, dus stikt het vuur in de eigen rook. Tot zover de theorie. In de praktijk leek een oplossing niet zo snel te vinden, en de gaskachel voldeed net aan. Morgen is er weer een dag...

Ook zagen we een router in doos, en vroegen terloops of het huis ook internet had. Zeker, alleen kregen ze die router niet aangesloten. Nou, dat moest toch lukken? De router was snel geplaatst, wel een netwerk, maar geen internet...
Helemaal kapot van een dag met zoveel indrukken gingen we om een uur of negen naar bed, met een beetje een onvoldaan gevoel. We hoorden de RTL4 stem zeggen: Maar, er is een probleem. Er is geen... etc.

De nacht was best koud. Overdag is het hier een graadje of zestien, maar 's nachts loopt het terug tot tegen het vriespunt. 's Morgens eerst maar eens de gaskachel aansteken, niet dus. Die deed het niet meer. Maar de zon kwam op, en buiten was het al snel lekker. Dus met wat deuren tegen elkaar open was het snel aanvaardbaar.

Even checken of het internet het nu wel deed, de stekker erin en er weer uit, en hop! We zijn weer online.

Even het dorpje verkend en voor een euro een geweldige cappucino (eh, cafe con leche) gescoord, en het gevoel dat het geluk op onze weg ligt komt weer terug. De wandeling naar het dorp loopt door een sinaasappelgaard, en aan sommige bomen zagen we zowel citroenen als sinaasappels hangen. Als ze niet rijp zijn, zijn ze zuur, grapte Vinz. Een zoektocht op internet gaf aan, dat dit redelijk de waarheid blijkt te zijn. Het puntje van een citroen, is eigenlijk het nog niet volgezogen deel van de sinaasappel.

's Middags de gaskachel weer aan de praat gekregen, en in Albox een kuub hout gekocht. Olijfbomenhout, want dat brandt beter. In Nederland worden die dingen voor een godsvermogen aangeschaft, en hier stoken we de haard er mee. Zo is het ook.

's Avonds maar weer de haard geprobeerd aan te krijgen. Uiteindelijk lukte het, en inderdaad: de zuurstof was het probleem. De voorbereide haard was veel te volgestapeld met kranten om nog goed zuurstof door te laten. Wijntje erbij. Wat een topdag!

¡Estamos en españa!

Vandaag de grens over gereden, net voor de regen Frankrijk uit. Na de grens was het vrijwel direct 5 graden warmer. Eerst maar eens een lunch met een goed glas wijn gedaan. Toen nog 250 km doorgereden, en in een kustplaatje een leuk hotelletje met zeezicht gevonden.

Op een terrasje nog een wijntje met tapas genomen, Nick lust ook gebakken visjes. We hebben de jas aan, maar we zitten buiten in januari. Het is dan ook 13 graden, waar wij vanaf komen een goddelijke temperatuur.

Morgen nog 600km, en nog wat zuidelijker, Dan kan de jas 's middags uit!

¡La pura vida!

2 dagen onderweg

Oudjaar was een toppie, zeker omdat we nog even een verrassingsinval kregen. Goud mensen. Toen ff pitten en de volgende ochtend de auto volladen. De kar was al vol, dus gaandeweg werd ik zenuwachtig of het ging passen. Maar goed, hoe meer je op het dak van je kar bindt, hoe beter het past.

Raar idee om van je huis te rijden en te weten dat je dat voorlopig niet meer terug ziet, hoewel. De eerste stop was Peter (broer van Marja). Die woont bij Leuven en dat was voor nieuwjaar wel even ver genoeg. Hangt daar dus een foto in de keuken die bij ons genomen is, toch nog weer even in gedachten terug. Maar het idee van weg gaan is bij ons nog niet zo doorgedrongen. Bij de ouders wel, dat waren emotionele momenten. Wellicht dat we als we morgen Spanje inrijden wat meer de feel krijgen...

Vandaag 850 km gereden tot een 100 km onder Lyon, Nog twee etappes van ongeveer 650 km en we zijn er.