Kaasmakerij de Abdij

We hebben het al een tijdje niet over koken gehad, hetgeen wellicht de indruk wekt dat we uitgeëxperimenteerd zijn. Niets is minder waar. Vorige week hebben we alle dagen nieuwe zaken uitgeprobeerd, met als inspiratiebron de geweldige boeken van onze held Jamie Oliver. Ik vond hier ook een simpele manier om kaas te maken.

Om te kijken of het voor een workshop wat zou zijn, besloot ik het eens te gaan doen. De ingredienten voor een basiskaas zijn vrij simpel: melk en iets om het te laten schiften. De melk liefst vers, en anders gepasteuriseerd, want met gesteriliseerd lukt het niet.

Om te scheiden gebruiken de fabrieken een middel dat niet zo even bij de Deen (of: Mercadonna) te halen is, maar het kan ook met wijnazijn.

Okay, ik nam dus een liter melk en bracht dat aan de kook, dan van het vuur, en een half glas wijnazijn erbij, even goed doorroeren en 5 minuten wachten. Dan kun je gaan zeven. Dat wat in de zeef blijft bewaar je, want dat wordt de kaas, de rest kan weg. Bij kaasmakerijen is dit dan wei, waar je nog drankjes van zou kunnen maken. Door de grote hoeveelheid zuur van de wijnazijn, is dat hier niet meer mogelijk.

Wat overblijft is de vrij natte wrongel, die je in een theedoek uitknijpt. Dit is belangrijk omdat anders je kaas erg zuur blijft. Het hompje overblijfsel is je kaasje. Weet je gelijk waarom dat spul zo duur is. Wel lekker in de sla (is al weer bijna op...).

Wil je nou een boursin namaken, dan kun je het volgende doen: Voordat je begint: neem een grote teen knoflook en pers deze uit, vermeng met iets zout en zet een uurtje opzij. Door het zout wordt de knoflook nog wat verder gepureerd. Zoek verder wat provencaalse kruiden bij elkaar, en vermeng deze met de knoflook in de wrongel, voordat je hem uitknijpt in de theedoek. Voila. Niet lekkerder, niet goedkoper, wel, eh... Anders?

Natrapje: Kersenchutney en sachertorte

Neenee, niks onrijp. Deze kersensoort hoort zo lichtrood te zijn.

Van de buren kregen we weer eens een hoeveelheid kersen waar je u tegen zegt. Van de vorige lading had ik al jam gemaakt, omdat ik bang was anders een week lang alleen kersen te 'moeten' eten. Maar nu waren het er nog meer. Dus maar een chutney van gemaakt.

Wil je weten hoe je dat maakt? Kijk dan in de 'Boodschappen' van juni (kan nog net), en vervang de perziken door kersen, of niet....

Ik vond hier een spaans kookboek (ook best lastig), alleen maar over chocola. He wat vervelend! Ja, het weekend zat er aan te komen, en de passanten die wat kwamen drinken wilden wellicht ook wel een stuk taart. Goed excuus. Dus na 30 jaar maar weer eens een sachertorte gemaakt, hetgeen me deze keer wel wat makkelijker afging, ondanks het spaanse kookboek. Gedurende het hele weekend hebben we alleen twee biertjes verkocht, dus je begrijpt wie de taart uiteindelijk opgegeten hebben. Maar of dat heel erg is?

Los Vicentes a pie

Om het bezoek in de abdij wat te stimuleren, en om wat vaker in de bergen te kunnen zijn, zonder het idee te hebben kostbare tijd te verliezen (we blijven efficiente nederlanders) had ik een trektocht bedacht, die samen met een verblijf in de abdij een arrangement zouden inhouden. Ik heb er een website voor gemaakt, een link geplaatst op 5fingers.nl (want het zou uiteraard ook op FiveFingers mogelijk moeten zijn), en gelijk maar een nieuwsbrief aan het klantenbestand van deze website gestuurd om het verhaal wereldkundig te maken.

Prompt reageert ene Vincent, IT manager van beroep, loopt op Fivefingers, komt graag in de pyreneeën, rijdt motor en doorspekt zijn mailtjes met flauwe grappen. Hmmm, ik had toch al tegen Marja gezegd dat ik de ronde zelf nog wel even goed moest doorlopen om een handleidinkje te maken voor mensen die hem individueel zouden willen lopen. Dus ik bood Vincent aan dat hij mijn begeleiding gratis kreeg en geen toeslag hoefde te betalen. En hij hapte toe.

Vincent arriveerde woensdagavond, en donderdag zouden we een inlopertje doen. Ik had een ronde van klein 10km in gedachte, met een klim van rond de 300 meter erin, met mooie uitzichten en gevarieerd terrein. We vertrokken laat in de middag, en in tegengestelde richting dan de overheid graag zou zien, omdat dat gezien de temperatuurontwikkeling naar mijn idee beter zou uitpakken.

Net na het hoogste punt zegt Vincent: "Ik ga trouwens verder op blote voeten." Zo is het ook. We moeten nog twee veel zwaardere dagen en hij gaat de laatste 5 km over rotsachtig terrein blootvoets naar beneden... Dat heb ik weer, ga ik kijken of het überhaupt mogelijk is, tref ik een blote voeten crack. Vanavond maar stiekem wat stenen in z'n rugzak stoppen.

's Avonds voelden onze voeten aan alsof we langdurig gemasseerd waren door zo'n dikbuikige Turkse masseur zonder genade. Het voelde niet slecht, maar het was ook niet helemaal stabiel voor de komende dagen.

De volgende dag was het redelijk weggetrokken, en Marja bracht ons naar Torla om de trekking te beginnen. Na een kop koffie was het zover. Nog wat foto's van de helden op blote voeten bij het overtoeristische startpunt, en dan op weg. We hebben allebei de neiging om te hard te lopen, dus we haalden iedereen in (die er naar ons idee direct overdressed uitzagen met hun bergschoenen en stokken - in werkelijkheid waren wij natuurlijk de excessen en had iedereen die naar onze voeten keek wat te bespreken, of beter: om om te lachen).

Na de derde waterval werd het minder druk, als verwacht. Het rondje van de drie watervallen is het meest toeristische deel van Ordesa, maar het verbaasde ons toch, dat nog zoveel mensen doorliepen naar het eind van het dal, al met al toch een heen-en-weertje van 4 a 5 uur lopen.

Maar het was ook een gave spot, dus namen wij er onze lunch, terwijl we ons afvroegen of we nu echt via de via-ferrata-kettingen omhoog moesten, of dat er ook nog een alternatieve route was. We dachten van wel omdat twee routes bewandeld leken te worden. Eerst maar eens de oogjes dicht (strandgevoel: zonnetje brandend op je, ruisend water, en flarden van merkwaardige gesprekken om je heen), en dan weer op pad.

Er bleek inderdaad een snel steigend alternatief pad te zijn, dat ons al snel van grote hoogte terug liet kijken op de lunchplek. Het werd al bizarder om hier op FiveFingers te lopen. Drie weken terug lag er nog een halve meter sneeuw om de hut, waar we nu akelig dichtbij kwamen. Hoe zou het nu zijn?

Daar kwamen we snel achter toen na een bocht de eerste stukken pad dwars door de sneeuw gingen. De FiveFingers hebben door hun inkervingen en soepele zool een ontzettend goede grip op steen. Sneeuw is anders. Dan is profiel eigenlijk wel gewenst, ontdekten we na twee passen. Als pinguins waggelden we eroverheen, hopende dat nu niet al teveel mensen keken, het coole was nu (met uitzondering van de voeten - nog een verschil met bergschoenen) wel even helemaal weg.

Maar het bleef bij deze stukjes en we kwamen al snel aan bij de hut. We waren vijf uur onderweg geweest, dus eerst maar eens een biertje. De voeten gloeiden wat, maar waren verder prima. Dat komt goed uit, want morgen is zeker de helft langer. Na een geweldig menu van linzensoep, sla, worst met aardappelpureesaus en saroma toe gingen we met onze 18 kamergenoten naar bed, om een nachtje naar elkaars apneutische ademafwijkingen te gaan luisteren - ah, het leven in een berghut!

Maar het had z'n voordelen, want zelfs Vincent was de volgende ochtend om 8 uur al aan het ontbijt toe, een happening van plastic bakjes en oudbakken brood die zijn weerga niet kent.

Om half negen de nog halfnatte FiveFingers weer aan en in de nog frisse ochtendlucht op weg naar de pas, nog zo'n 150 meter hoger. Hoger betekent meer sneeuw, zeker aan de noordkant. Het bleef niet zoals gisteren bij een paar plakjes. Honderden meters werd het. Het model KSO staat niet alleen voor Keep Stuff Out, maar ook voor Keep Snow Out, bleek al snel. Mijn classics brachten me bijna frostbite onder mijn voetzolen.

Na de pas kwamen we aan de zuidzijde, waar de hoeveelheid sneeuw aanzienlijk minder was. Nog een dag lopen door prachtige natuur, en op scherpe stenen. Op zich niet erg, want we waren getraind door de dagen ervoor. Alleen verlies je na een uur of vijf lopen de concentratie en begin je tegen stenen te schoppen, om vervolgens met je andere voet midden op een scherpe steen te gaan staan. Ja, dan let je daarna wel even goed op - tenminste, de eerste paar minuten.

Bob Ross doet het me niet na

Vier uur 's middags liepen we de kloof uit, een kwartiertje later kwam ons transport er aan, en beseften we ons dat we het gelapt hadden. We hadden de hele tocht van 12 uur op FiveFingers afgelegd! Dat biertje zal smaken straks!

Zondag en maandag kon ik bijna niet meer lopen van de spierpijn, die vanwege de FiveFingers nog wat heftiger was (vanwege het ontbreken van de hiellift bij een normale schoen wordt je kuit nog wat meer opgerekt). Maar ik heb het er graag voor over, het was een geweldig weekend.

Wil je zelf op avontuur? Kijk op www.topofthepyrenees.com - Wij helpen graag!

Het leven in onze Abdij

Vanaf het Pinksterweekend wonen en genieten we van het leven in de prachtige oude Casa Abadia in Samitier.
Het eerste weekend was eigenlijk bedoeld als rustig overdrachtsweekend tussen de eigenaar en ons. Maar omdat hij allerlei vrienden had uitgenodigd en wij onze eerste "gasten" (Raymond van de Hiking-site kwam kosteloos proefdraaien) geen nee wilden verkopen, werd het een druk en lichtelijk chaotisch weekend.

De oude Abdij moest voor het bewuste weekend binnen twee dagen van beneden tot boven schoon, de kamers klaargemaakt voor onszelf en de gasten, en niet te vergeten de tuin moest ‘even’ worden opgeknapt. Nu hebben we wel wat ervaring met onkruid, hedra, rozen en een gazon, dus na wat uurtjes bloed (ellendige rozen) en zweet was er sprake van een ware metamorfose.

Ondertussen Nick goed in de gaten houden, want met alle snuisterijen, antiek, porselein en curiosa (ja, ook op kindhoogte en in niet afgesloten kasten en aan de muur) kon Nick geen 5 seconden aan onze aandacht ontsnappen... Ondertussen leerden wij het huis kennen, hoe alles werkt en waar alles staat.

Als ik het zo teruglees verbaasd het me ook niet meer dat we maandag, toen iedereen vertrokken was en we het huis voor onszelf hadden, toch wel enigszins gesloopt waren...

Ook qua internet is het even onze draai vinden, als ware verslaafden delen we samen een (USB)stickie, en op twee plaatsen in huis en in de tuin kunnen we verbinding maken, om toch ons werk te kunnen doen. Zo zitten we dus noodgedwongen in de schaduw van de druif met uitzicht over de weidse pyreneeen te werken... Kan slechter, zeggen we dan weleens tegen elkaar, als we ons kantoor rondkijken en een schuimend bakkie cafe con leche drinken uit ons nieuwe koffie-apparaat.