Una semana turbulenta

De afgelopen week was er een van emoties alle kanten op. Zaterdag 3 april heb ik nog een feestje gehad met mijn gitaar en saxofoon spelende buurmannen in het zuiden. Gezellig met een biertje erbij bedacht, dat het toch wel jammer is, dat we er nu pas achter komen. Over twee dagen zouden we vertrekken, en tijd om verder nog wat te organiseren was er niet. Afgesproken dat we als we weer in de buurt zijn, langskomen om samen nog wat te spelen.

Zondag zijn we eigenlijk de hele dag bezig geweest het huis op te knappen. Als je ergens een tijdje woont verbaast het je hoeveel kleine aanpassingen je in die tijd doet. De makelaar gaf bij aanvang van de inspectie echter al aan, dat het huis al niet schoon was dat we er introkken, en dat we geen inventarisatie hebben gedaan, zodat de inspectie eigenlijk weinig voorstelde. Tussendoor kwam ook Martin nog langs, die benadrukte dat we wel terug moesten komen in juli voor de feesten met mucho beber en mucho comer. Bijna (of misschien wel helemaal, zo snel als de zonnebril opging) met tranen in zijn ogen nam hij afscheid. Tja, wat zijn wij westfriezen dan een botte boeren he, wij denken alleen: "het was leuk..."

Maandagnacht werden we om een uur of drie toevallig wakker en besloten te gaan rijden. We zouden om een uur of vier opstaan, maar wakker is wakker en hoe meer afstand afgelegd voor Nick uit zijn nacht komt, hoe beter. De afstand naar La Pardina (een gehuchtje op 15 minuten voor Ainsa) was 850 kilometer, en de snelwegen waren leeg. Zodoende waren we met aanhangwagen en inclusief pauzes 9 uur later op de plaats van bestemming. We kozen voor La Pardina, omdat daar in een oude boerderij een appartementencomplex is gevestigd, waar we anderhalf jaar geleden een oogje op hebben laten vallen. We wilden eerst een weekje een appartementje huren, zodat we in die week een huis voor langere tijd konden zoeken.

Maandagavond spraken we de eigenaar even en we kwamen erop dat wij degenen waren die in 2008 interesse hadden getoond. Hij had het over een rural (Spaanse B&B, landelijk gelegen) iets verderop, waar de eigenaar een tijdje vanaf wilde. Hij dacht niet dat hij wilde verhuren, maar hij ging het hem voorleggen.

Dinsdag was een dag met qua hoeveelheid stemmingswisselingen minstens in de top 3 kan. Wij waren bezig ons klaar te maken om bij een makelaar langs te gaan, toen na het ontbijt op de deur geklopt werd. Ik deed open, en er stond een wildvreemde man. Dat was op zijn minst apart, daar het appartement ergens midden in de boerderij lag. Het bleek de eigenaar van de rural te zijn, die zich afvroeg of we zijn huis niet even wilden zien. Uiteraard wilden we dat. Het huis lag in het dorpje Samitier, zo'n vijf kilometer verderop, maar net iets dichter bij Ainsa en Barbastro, zeker qua rijtijd. Het bleek een geweldig verbouwde B&B te zijn, met 3 echt luxe slaapkamers, een eetzaal met open keuken, mooie tuin, geweldig uitzicht en geen internet...

We waren in een klap verliefd, en hadden zin om direct ja te roepen, maar het besef dat hierin stappen eigenlijk alles wat we niet willen zou betekenen weerhield ons. We spraken af er over te gaan denken en namen afscheid. We gingen op stap met een makelaar en bezochten drie appartementen. Eigenlijk voor de vorm achteraf gezien, want deze dag was voor ons verpest als het gaat om zoeken naar een huis.

We bedachten, dat hoewel we altijd roepen dat we geen B&B willen, maar liever appartementen (minder werk - als we uberhaupt al aan zoiets zouden willen beginnen), het huren ervan wel een mooie mogelijkheid is om zonder risico te zien hoe je dit nu in het echt ervaart.

's Middags zijn we nog naar een huis geweest in Fiscal, dat ons ook bijzonder aansprak, we hadden dit al op internet gezien. Dit lag erg mooi en Fiscal is ook een mooier plaatsje dan we ons herinnerden. We besloten voor dit huis een afspraak te maken voor deze zaterdag, zodat we het van binnen konden zien.

Op de terugweg ging de telefoon. Het was mijn broer Kees: het herstel van mijn vader had weer een kentering gehad. Hij werd op het moment van spreken voor de derde keer geopereerd. Dit gaf een vreselijke domper op de dag, zoals je zult begrijpen. Later volgde nog een belletje: de operatie was afgebroken omdat hij te zwak was, hij lag weer op de IC.

Behalve dat je natuurlijk hoopt dat je vader hersteld en geen terugklap krijgt, was dit voor ons persoonlijk ook een behoorlijke klap. We voelden ons ontzettend ontheemd. We waren (na een week in NL) net een week in spanje, in die week verhuisd, op zoek naar een verblijf, waarin we ook al een ontzettende tweestrijd voelden, en dan dit bericht; wellicht zijn we met enkele dagen weer in Nederland, en niet om feest te vieren. Dan voel je wat mensen in programma's als "Ik vertrek" bedoelen als ze zeggen: "je komt jezelf tegen."

Donderdagochtend kregen we redelijk goed nieuws. Mijn vader was voldoende aangesterkt om de operatie af te maken. Enkele uren later kregen we bericht dat de operatie voorspoedig was verlopen. We waren in Ainsa en liepen een makelaarskantoor binnen. Die had niets, maar wist, dat La Oficina de Turismo een lijst onderhoudt met huurhuizen in en om Ainsa. Op de lijst stond eigenlijk maar 1 appartement dat ons aanstond qua ligging.

Niet veel later kregen we een belletje. Er was een bloeding ontstaan, en mijn vader werd wederom geopereerd (de vijfde keer intussen), ondertussen hou je je vingers gekruisd: een kat heeft negen levens, maar dit kan toch ook toe. Wat een overlevingsdrang lijkt er zelfs vanonder de verdoving vandaan te komen.

's Avonds kregen we beter nieuws. De operatie was gelukt en hij was zelfs niet kritiek. Wij kwamen even down to earth en beseften dat we over drie dagen een plekje nodig hadden. Morgen spijkers met koppen slaan.

Vrijdagochtend toch maar alle huizen op het lijstje gebeld, ook al spraken ze ons niet aan. Uiteindelijk konden we maar met 1 een afspraak maken, gelukkig wel net het huis dat we toch alleen zagen zitten... 's middags bezichtigd en afgesproken dat we per maandag er in trekken, voor 1 a 2 maanden. Goede prijs ook voor een appartement van ongeveer 70 meter.

Zaterdag hebben we met zijn tweeën een veel te lange tocht op 5fingers gelopen. Ik had eigenlijk nog niet op de schoenen gelopen, anders dan de vijf meter in de winkel een week er voor. Dat doet wel wat met je. Ik ben vaak gesloopt qua vermoeidheid geweest, maar dat je voeten aanvoelen alsof je bij Ratelband de kolentest hebt gedaan (en dan nog een paar kilometer moet omdat je auto nou eenmaal niet dichterbij staat) heb ik niet vaak meegemaakt...

's Middags maar in de jacuzzi, dat we dat niet eerder gedaan hadden. Wat een weldaad is dat toch. Afgesproken met de huisbazin, dat wanneer haar man er is, we eens om de tafel gaan om te zien of we iets voor elkaar kunnen betekenen.

Het probleem met informatie op afstand (en dat ligt aan de afstand en niet aan de brengers ervan), is dat je toch een beetje een gekleurd beeld krijgt. Als er enkele dagen achtereen een positief beeld van de toestand van je vader komt, denk je al snel: mooi, dat gaat de goede kant op. Andersom ook. Op de een of andere manier krijg je daar dan toch iedere keer een knauw van. Wellicht is het in NL wel net zo hoor. Immers, je gaat af op wat je hoort, en iedere verpleger of verpleegster heeft zo zijn eigen visie, plus dat het ook gewoon per dag kan verschillen.

Ondertussen is het maandag en hebben we gisteren een nieuwtje gekregen dat het toch wel slecht gaat, en vandaag weer een belletje dat het op zich wel lijkt te verbeteren. We hopen momenteel vooral op een wonder - waarvan hij er al enkele heeft laten zien, want ons lijkt de situatie aan een zijden draadje te hangen.

Ik typ dit overigens vanuit ons nieuwe tijdelijk onderkomen, die we al redelijk vlot eigen hebben kunnen maken. We hebben net gemaild met de eigenaar van de Abadia, die komt 20 mei (bekende datum) deze kant op, dus we hebben ruim een maand om te kijken of we dat al dan niet willen. Hopelijk ook een maandje van wat meer rust, zowel hier als in NL.

Zo, de volgende blog maar weer iets visueels, dat scheelt weer 1000 woorden typen ;-)

Una semana en holanda, o: Hemos vuelto

Vrijdag 26 maart werden we bijna op de grond wakker, het luchtbed had het net gehouden. Nick werd wel een beetje overstuur wakker, waarschijnlijk omdat hij na de zware reis nu wakker werd in een kamer die hij niet kende. Maar dat trok snel weg. Jacquelien bracht me even naar Onderdijk 221, om de Citroen op te halen. Daarna zijn we met m'n moeder naar het ziekenhuis gereden. De aanblik in de IC was niet leuk. Aan de beademing en helemaal vol met slangetjes leek hij nog maar weinig op mijn vader. We zijn een uurtje gebleven en hebben met de arts gesproken. Deze gaf aan, dat als hij de eerste twee dagen stabiel zou blijven, dat dat een basis voor herstel zou kunnen zijn. De eerste dag zat erop en hij was stabiel slecht, hetgeen gezien de kritieke situatie positief was. 's middags op visite bij de schoonouders, en 's avonds ben ik nog een keer met Hein en Bernadette meegereden.

We overnachtten bij moeder Truus en de volgende morgen gingen we weer op pad naar het ziekenhuis, ditmaal met twee tante (Truus en Corrie). De arts kwam er weer bij en had behoorlijk goed nieuws: de samenstelling van het bloed leek beter te worden (minder schadelijke stoffen), de bloeddruk kwam weer wat omhoog, en hij zou langzamerhand iets minder in slaap gehouden worden, zodat hij zelf wat meer kon gaan ademen. Een zorgenpunt waren de nieren, die de grote hoeveelheid giftige afvalstoffen niet aan konden en langzaam slechter gingen werken. Wij besloten, dat als de lijn zich positief voort zou zetten, dat we terug zouden keren. Het zou nog weken duren voordat hij helemaal bij zou zijn, of uberhaupt van de intensive care af mocht. In elk geval leek het ergste gevaar geweken.'s Middags was het vormsel van Chris, wel leuk en ook wel bijzonder om ineens weer in Nederland op een feestje te zitten. De stemming was positief, waarschijnlijk ook ingegeven door de goede tijding die ochtend.

De volgende dag zagen wij geen verschil, hetgeen op zich jammer is; wat reactie als je praat, of een kleine vertrekking in het gelaat, geeft in zo'n situatie net even wat meer hoop. De zuster gaf echter aan, dat de verbetering zich doorzette. We besloten de terugvlucht te boeken.'s Middags onverwacht bij mijn bandleden van Ironic Maiden op visite geweest, ik had gelezen dat ze zouden repeteren en besloot ze te verrassen. Arjen bracht me na afloop naar mijn schoonouders in Sijbekarspel, waar we die nacht overnachtten.

Maandag 29 maart was een drukke dag. Eerst naar het ziekenhuis, hier leek alles nog altijd identiek, maar de zuster gaf aan dat er nog altijd alle dagen iets verbeterde. We zijn ook te ongeduldig. 's Middags zou er een start gemaakt worden met dialiseren, om de nieren te ontlasten, dit zou hoogstwaarschijnlijk iets tijdelijks zijn: wanneer de genezing zich doorzet, is de kans op genezing van de nieren vrij groot.

Hierna hebben we even met onze FiveFingers partner om de tafel gezeten, hebben we Nick naar Sijbekarspel gebracht, in Onderdijk nog even een paar uurtjes gewerkt, en daarna bij Patrick en Carina wezen eten (gelijk maar weer een afscheidsdiner).

Dinsdagochtend stond in het teken van inpakken en wegwezen. Vader en moeder Posch zouden naar Belgie, en zouden voor deze keer de route verleggen via Rotterdam. We vlogen om twee uur, dus vertrokken we om een uur of half elf richting Onderdijk om de Citroen thuis te brengen en afscheid te nemen. Bijzonder eigenlijk, dat het nu lang niet zo emotioneel was als de eerste keer. Vreemd ook om dan weer terug te keren, we voelden ons wat ontheemd. Een week lang weggerukt uit een omgeving waar je niet veel later toch al uit zou vertrekken, en dan terugkeren laat een onbestendig gevoel achter.

Dat bleek ook wel gisterochtend, toen we met zijn drieen bijna het klokje rond geslapen hadden, het doet wel wat met je, zo'n weekje.

Intussen gelukkig ook weer allerlei betere berichten van het thuisfront: hij begint te reageren, en het dialiseren kan ook al weer gestopt worden.