Na twee spannende halve finales (althans: van horen zeggen) kwam het er op neer dat Nederland tegen Spanje de finale van het WK 2010 zou gaan spelen. Hoewel we echt niets met voetbal hebben, besloten we dit in het dorpshuis te gaan vieren. Gelukkig waren we niet de enigen: moeder Truus en buurvrouw Toos waren een weekje over, en in het dorp wonen nog 2 Nederlanders, die we alleen van naam kenden omdat we eens een brief voor hen op ons adres ontvingen. Iemand die Guus Klaver heet moet wel Nederlands zijn...
De aankomst in het dorpshuis was best grappig. Toevallig waren net die dorpelingen die ons niet kenden bezig stoelen neer te zetten en spaanse vlaggen op te hangen, komen wij aanlopen met onze koelbox. Wat wilt u? Vraagt een van de mannen. Ik zeg: we dachten dat jullie wel wat Nederlanders konden gebruiken vanavond. Geweldig, dat hoofd dat hij toen trok. Maar al snel gaf hij aan dat we onze banderas ook op moesten hangen. Het laatste ijs werd gebroken door wat pils uit te delen en de match begon.
Marja kon het al snel niet meer zo interesseren, en was buiten met Bea Klaver in gesprek toen er van binnen een enorm gebulder kwam. In de veronderstelling dat er gescoord was, rende ze naar binnen om te voorkomen dat Nick door de (15) feestende dorpelingen onder de voet gelopen zou worden. Het ging echter nog lang niet om een goal, maar om een kans van Nederlandse zijde, die verijdeld werd. Zo ging het nog bijna twee uur door, en toen er uiteindelijk gescoord werd, moest iedereen, ook de oudere nederlandse dames, gezoend worden.
Toen het verlossende fluitje klonk liet ik de Cava knallen, hetgeen gewaardeerd werd. Maar ja, if you can't beat them...
Gelukkig ook maar, want achteraf (ik geloof dat de match om een uur of 11 afgelopen was) moest er nog gegeten worden, en of dat nou zo gezellig was geworden als ze hadden verloren... Uiteindelijk gingen we om een uur of half 1 naar huis, Nick viel direct in slaap. Hij was gewoon de hele avond vrolijk wakker gebleven.
...Join them: Los Vicentes deel 2
Schreef ik laatst het blogartikel: "Los Vicentes a pie" over een bizarre wandeling met naamgenoot Vincent, dit keer een stukje over een nieuw muzikaal project met oud buurman Vicente Gabasa. Onder de werknaam Los Vicentes deden we gisteren een eerste optreden in Ainsa. Zijn Engels is niet best, en Spaans zingen is voor mij ook nog wel best lastig, dus dachten we dat we van de nood een deugd, en dus een mix zouden maken, vooral ook omdat het spaans ongeveer 1,5 keer zoveel lettergrepen nodig heeft voor dezelfde zin.
Strange kind of woman van Deep Purple bijvoorbeeld:
Her name was nancy, her face was nothing fancy, dat wordt:
Su nombre era nancy, su cara no era muy bonita
ff puzzelen dus, maar uiteindelijk was dit het resultaat:
Blof en Counting Crows effect? Wie zal het zeggen...
Uiteraard is Nick onze grootste en tevens kleinste fan, maar het gejuig is gelukkig niet alleen van hem afkomstig.
