Geintegreerd
Mijn eerste leerling hier is (gelukkig want lesgeven in het spaans wordt 'm nog even niet ben ik bang) van duitse komaf en spreekt ook vloeiend spaans en engels.
En de spaanse eigenaar van het paard waar ze op rijdt wilde me graag een van zijn paarden laten trainen, dus combineerden we de eerste les met een mooie rit in de bergen warbij ik ondertussen zijn paard het een en ander bijbracht. Wat ik altijd wel fijn vind (helemaal in de bergen met diepe ravijnen en nauwe doorgangen) is als een paard luistert als ik stuur, en dat ik hem met een kleine hulp zijwaarts kan laten gaan.
Ergens na de basisafrichting van dit paard was in de loop der tijd iets misgegaan. Als je hem een zijwaartse hulp gaf, dan ging hij er juist voluit tegenin: richting ravijn, stekelbosjes, bomen, auto's en wat je nog meer tegen kan komen dus. Erg onpraktisch, pijnlijk en soms natuurlijk gevaarlijk.
En niet helemaal in 1 les op te lossen, helemaal omdat het lastig oefenen is als je al eenmaal in eerdergenoemde situaties bent, daar gebruiken we in Nederland een omheinde rijbaan voor...
Maar gelukkig reden we enkele uren en vaak genoeg op brede paden en in droge rivierbeddingen en was het niet alleen een goede eerste les voor mijn nieuwe leerling, die ik tussendoor allerlei aanwijzingen gaf, maar ook voor mijn gevoelige en inteligente paard 'Simpática'.
Iedereen tevreden, ik heb carte blance gekregen en mag haar rijden wanneer ik maar zin heb, en meteen een uitnodiging om volgende week op kroegentocht, eh pardon, buitenrit mee te gaan op haar.
Uiteraard aanvaardt, maar wel nadat ik haar komende week nog even een keertje doortrain, voor een veilige rit met m'n macho buitenrit companen (dezelfde groep als uit een vorige blog) wil ik nog wel iets meer controle krijgen en checken of ze les 1 onthouden heeft...
Buitengesloten
Onze lieve buurvrouw Lynn had ons nog zo gewaarschuwd: "always keep a set of keys with you".
Want als de voordeur per ongeluk dichtvalt/waait wanneer je buiten bent, kun je er niet meer in.
En anderhalve maand lang letten we goed op de deur en de sleutels.
Tot we op een ochtend lekker buiten in het zonnetje zaten koffie te drinken, Nick speelde buiten in het grind van de voortuin, en af en toe haalde hij wat speelgoed van binnen naar buiten. Heerlijk zoet dus, totdat hij bedacht dat hij de deur netjes achter zich dicht kon doen toen hij weer eens naar binnen wandelde.
We hoorden het gebeuren, keken naar de dichte voordeur en daarna elkaar geschrokken aan.
Shit, kind alleen in huis opgesloten en via een open raampje naar binnen klinkt makkelijker dan het is; alle ramen en deuren zijn voorzien van prachtige en doeltreffende zwarte gietijzeren tralies.
"Lynn", schoot het door m'n hoofd, terwijl Nick al bedacht dat hij weer naar buiten wilde, en wel meteen, en begon te brullen. Ik rende richting de buurvrouw en hoopte maar dat er iemand thuis zou zijn.
En jawel, op haar dooie gemakje gezellig keuvelend liep ze met me mee met haar setje reservesleutels.
Ik stuiterde ongeduldig naast haar om haar op te laten schieten om onze kleine te bevrijden.
Gelukkig waren de tranen snel gedroogd en lieten we ons opgelucht door Lynn de les lezen dat ze ons toch ook al gewaarschuwd had en het nog zo gezegd had: "always keep a set of keys with you..." Yes Lynn, thank you Lynn, we'll make sure it won't happen again Lynn :-)
En stiekem vond Lynn het natuurlijk erg gezellig en voelde ze zich heerlijk belangrijk en onmisbaar.
maandag 22 februari 2010
donderdag 18 februari 2010
Eric's nieuwe Spaanse liefde
Sinds Eric bij ons aankwam had hij het over Spaanse schonen. Hij had al naar de nodige rondingen gekeken toen zijn oog op Carmen viel. Carmen kwam in eerste instantie op ons over als een vals en goedkoop kreng.
Maar als Eric de stemming er in bracht wilde Carmen best als een echte temperamentvolle Spaanse overkomen. Soms zakte ze weg in valsheid, maar dat lag aan de nieuwheid, wist Eric ons te overtuigen. Uiteindelijk was Eric zo aan haar gehecht, dat hij haar gevoelige snaren wilde blijven bespelen. Carmen gaat mee naar Nederland.
Maar als Eric de stemming er in bracht wilde Carmen best als een echte temperamentvolle Spaanse overkomen. Soms zakte ze weg in valsheid, maar dat lag aan de nieuwheid, wist Eric ons te overtuigen. Uiteindelijk was Eric zo aan haar gehecht, dat hij haar gevoelige snaren wilde blijven bespelen. Carmen gaat mee naar Nederland.
maandag 15 februari 2010
Once upon a time in Spain
Spaghetti westerns noemen ze het. Maar ze zijn opgenomen in Spanje. In Tabernas wel te verstaan, waar omwille van The good, the bad and the ugly (1966) en Once upon a time in the West (1968) twee westernstadjes zijn opgebouwd. Sinsdien zijn er meer dan 70 films en diverse series en videoclips (o.a. van Sting) opgenomen.
Tabernas ligt hier zo'n 70 kilometer vandaan, we waren er langs gereden, maar besloten het te laten tot er bezoek zou komen, gisteren was het zover. Eric was hier al weer enige dagen en 's winters zijn er in het weekend live shows met gunfights, horses and stuff, dus wij er op aan. Rondom Tabernas staan al grote borden met Fort Bravo, en Mini-Hollywood. Op de afslag stond een cowboy (later leerde we hem als Paco kennen) ons al op te wachten, dus verkeerd rijden probeerde men uit alle macht te voorkomen. Dat is ook logisch: het is winter en er zijn twee van deze attracties op 5 km van elkaar...
Het was niet erg druk, met ons was er man of 30 in het dorpje te vinden, incl. het parkpersoneel. Dat gaf Eric in elk geval de ruimte om met de bardame aan te pappen. ;-)
We hadden het dorpje wel een beetje bekeken en een drankje gedronken, toen het tijd was voor de show. Het betrof een klassieke saloonscene, met alle cliches: ruzie met de barvrouw, kaarten incl. valsspelen, op de vuist en elkaar door de klapdeuren naar buiten gooien, ingrijpen van de sheriff en het nodige vuurwapengeweld, met uiteraard een noodlottig einde voor de meesten van de spelers, die overigens weinig moeite deden om in hun rol te blijven.
Zo stopte de show bijvoorbeeld om de spelers de telefoon (die maar bleef overgaan) van een toeschouwer te laten opnemen, en toen ik al te opzichtig mijn camera pakte werd ook gelijk voor een foto gestopt. Toppunt was nog wel toen de kwade terugkwam om zijn gelijk te halen, maar vergeten was zijn pistool in het holster te doen. Waar is je pistool eigenlijk? Vroeg de tegenstander, ah, humor.
Op internet lees je dat de plaatsjes vervallen zijn, maar wij ervaarden het als als zodanig gebouwd. Het heeft toch geen nut een tiptop stadje neer te zetten en dan te wachten tot de juiste staat van verval? Er wordt niet veel meer gefilmd, dat wel. Maar ja: wie maakt er nog westerns?
Nog even een rondje in de postkoets, en een wijntje op de veranda van de saloon toe. 's Avonds uiteraard pokeren, en op Movies4men oude westerns kijken, is die zender toch nog ergens goed voor.
Tabernas ligt hier zo'n 70 kilometer vandaan, we waren er langs gereden, maar besloten het te laten tot er bezoek zou komen, gisteren was het zover. Eric was hier al weer enige dagen en 's winters zijn er in het weekend live shows met gunfights, horses and stuff, dus wij er op aan. Rondom Tabernas staan al grote borden met Fort Bravo, en Mini-Hollywood. Op de afslag stond een cowboy (later leerde we hem als Paco kennen) ons al op te wachten, dus verkeerd rijden probeerde men uit alle macht te voorkomen. Dat is ook logisch: het is winter en er zijn twee van deze attracties op 5 km van elkaar...
Het was niet erg druk, met ons was er man of 30 in het dorpje te vinden, incl. het parkpersoneel. Dat gaf Eric in elk geval de ruimte om met de bardame aan te pappen. ;-)
We hadden het dorpje wel een beetje bekeken en een drankje gedronken, toen het tijd was voor de show. Het betrof een klassieke saloonscene, met alle cliches: ruzie met de barvrouw, kaarten incl. valsspelen, op de vuist en elkaar door de klapdeuren naar buiten gooien, ingrijpen van de sheriff en het nodige vuurwapengeweld, met uiteraard een noodlottig einde voor de meesten van de spelers, die overigens weinig moeite deden om in hun rol te blijven.
Zo stopte de show bijvoorbeeld om de spelers de telefoon (die maar bleef overgaan) van een toeschouwer te laten opnemen, en toen ik al te opzichtig mijn camera pakte werd ook gelijk voor een foto gestopt. Toppunt was nog wel toen de kwade terugkwam om zijn gelijk te halen, maar vergeten was zijn pistool in het holster te doen. Waar is je pistool eigenlijk? Vroeg de tegenstander, ah, humor.
Op internet lees je dat de plaatsjes vervallen zijn, maar wij ervaarden het als als zodanig gebouwd. Het heeft toch geen nut een tiptop stadje neer te zetten en dan te wachten tot de juiste staat van verval? Er wordt niet veel meer gefilmd, dat wel. Maar ja: wie maakt er nog westerns?
Een stijlicoon, of toch een replica? Wij zijn er niet uit...
Nog even een rondje in de postkoets, en een wijntje op de veranda van de saloon toe. 's Avonds uiteraard pokeren, en op Movies4men oude westerns kijken, is die zender toch nog ergens goed voor.
Every story needs an ending...
maandag 8 februari 2010
El camino hasta Arboleas
Dit keer een visuele blog, immers: pictures say more then a thousand words. Daarom nu de weg die volgens de Navman de snelste naar huis was. En ja: Rechts naast de "weg" ligt een afgrond.
zondag 7 februari 2010
Te paard deel 2
Een warme zaterdagmiddag, het is tegen 2 uur. De zon staat hoog aan de hemel, en ik wacht in t-shirt en gecovered in factor 30 op wat komen gaat.
Een voor een arriveren terreinwagens met paardentrailers en ruiters te paard. Ondanks dat het minimaal een graad of 20 is, is iedereen nog in wintervacht en winterse kleding. Hm, weten zij meer dan ik over het weer van vanmiddag, of voelt het op deze zaterdag in februari alleen voor noordelingen zomers aan...
Terwijl ik een van de paarden die meegaan met de geplande buitenrit sta te bewonderen, vraagt zijn ruiter of ik hem soms even wil proberen. Ach vooruit, tuurlijk wil ik wel even deze 6-jarige bruine hengst rondshowen, heeft hij z’n handen even vrij voor een praatje en sigaretje met de andere mannen!
Ik had nog geen idee wat voor paard ik toebedeeld zou krijgen van Patricio, maar beter dan dit zou het niet snel worden. Even later bleek m’n voorgevoel juist te zijn, tot mijn lichtelijke verbazing kreeg ik dezelfde iele bruine 3-jarige toegewezen waar ik 2 weken geleden even mee in de paddock had gereden.
Ach we gaan met een man of 15 rijden, dus rem en stuur zijn toch niet zo belangrijk, en waarschijnlijk zal hij wel lekker met de groep mee willen lopen bedacht ik me terwijl ik hem opzadelde.
We namen het pad langs ons huis richting de rivierbedding, Vinz hoorde ons natuurlijk al aankomen en nam vanaf het erf een paar foto’s. ‘Over een half uurtje ergens in het dorp Almanzora verzamelen voor de pauze’ riep ik hem toe. Gelukkig nam Vinz het half uurtje lekker Spaans, want wij kwamen pas na anderhalf uur aan bij het cafe in Almanzora.
Onderweg moest er nog een paar keer gewacht worden op ruiters die vanuit verschillende paden aan kwamen stormen. Ach, ik had ook niet verwacht dat het een kalme rit zou worden, maar buitenrijden met Spanjaarden is wel opletten. Links en rechts word je voorbij gestoven als iemand zin heeft in een sprintje of een stukje schuin in halve passage. Bij anderen is het idee er wel, maar lukt de uitvoering niet helemaal zodat paarden op jouw paard botsen en links en rechts in de bosjes springen, af en toe half struikelend over de stenige ondergrond.
Ik besluit het allemaal rustig aan te kijken, een beetje afstand tot de echte malloten (ruiters hoor, niet de paarden) te houden, zodat mijn jonkie een beetje vertrouwen en goede basis kreeg. Al gauw ontspande hij en zakte mooi voorwaarts neerwaarts terwijl ik lekker lichtreed in een ruime draf. Braaf paard. Maar daar dacht Patricio, zijn eigenaar toch wat anders over. Hij kwam wat meer in m’n buurt rijden en vroeg of ik mijn Estrella wat meer wilde oprichten met behulp van serreta en stang en wat meer bij elkaar wilde rijden. Haha, cultuurverschilletje, niks geen rustig ritje, een beetje meer show en gekkigheid alsjeblieft, de andere macho’s mochten eens denken dat je een braaf en rustig paard hebt!
Aangekomen op de rustplaats knoopte iedereen zijn paard vast aan de hekken, in het cafe pruttelde al een grote pan met paella. Salades, olijven, brood, kannen bier en tinto de verano werden aangerukt en bleven komen. Al snel werd duidelijk dat het paardrijgedeelte voor de meesten slechts een excuus was om aan dit favoriete deel van de middag deel te kunnen nemen, het werd een urenlang gezellig drankgelag terwijl de zon langzaam lager zakte en de paarden niet allemaal even braaf op de baasjes wachtten. Af en toe rukte een van de hengsten zich los (waarbij het nieuwe en keurige hekwerk het flink moest ontgelden), en moest weer met een hoop bombarie worden gevangen.
Vinz en Nick gingen slingerend door de rivierbedding (ehm, de weg slingert gelukkig ook) weer huiswaarts, en na nog een laatste rondje cuba libres, hesen wij ons ook weer te paard voor de terugrit. Ditmaal in het donker over de stenige en ongelijke paden, en al snel moesten we bijna volledig op de ogen en het instinct van de paarden vertrouwen om ons weer veilig thuis te brengen. Halverwege passeerden we een andere kroeg, en tot mijn verbazing hadden de 5 voorste ruiters (daarom hadden ze waarschijnlijk zo’n haast!) de paarden hier alweer aangebonden en zaten binnen, het klonk erg gezellig maar ik had het vermoeden dat Vinz zich zo langzamerhand toch wat zorgen ging maken, dus wij reden door naar huis. Wat een dag, oh ja, en ik geloof dat dit een bijna wekelijks uitje is. Al denk ik dat ik volgende week maar even oversla, hopelijk is de spierpijn dan weer wel verdwenen, maar ik heb dan al afgesproken om paardrijles te gaan geven en 1 van de mannen vroeg of ik zijn paard wilde komen trainen.
Nou, wordt vervolgd dus...
Een voor een arriveren terreinwagens met paardentrailers en ruiters te paard. Ondanks dat het minimaal een graad of 20 is, is iedereen nog in wintervacht en winterse kleding. Hm, weten zij meer dan ik over het weer van vanmiddag, of voelt het op deze zaterdag in februari alleen voor noordelingen zomers aan...
Terwijl ik een van de paarden die meegaan met de geplande buitenrit sta te bewonderen, vraagt zijn ruiter of ik hem soms even wil proberen. Ach vooruit, tuurlijk wil ik wel even deze 6-jarige bruine hengst rondshowen, heeft hij z’n handen even vrij voor een praatje en sigaretje met de andere mannen!
Ik had nog geen idee wat voor paard ik toebedeeld zou krijgen van Patricio, maar beter dan dit zou het niet snel worden. Even later bleek m’n voorgevoel juist te zijn, tot mijn lichtelijke verbazing kreeg ik dezelfde iele bruine 3-jarige toegewezen waar ik 2 weken geleden even mee in de paddock had gereden.
Ach we gaan met een man of 15 rijden, dus rem en stuur zijn toch niet zo belangrijk, en waarschijnlijk zal hij wel lekker met de groep mee willen lopen bedacht ik me terwijl ik hem opzadelde.
We namen het pad langs ons huis richting de rivierbedding, Vinz hoorde ons natuurlijk al aankomen en nam vanaf het erf een paar foto’s. ‘Over een half uurtje ergens in het dorp Almanzora verzamelen voor de pauze’ riep ik hem toe. Gelukkig nam Vinz het half uurtje lekker Spaans, want wij kwamen pas na anderhalf uur aan bij het cafe in Almanzora.
Onderweg moest er nog een paar keer gewacht worden op ruiters die vanuit verschillende paden aan kwamen stormen. Ach, ik had ook niet verwacht dat het een kalme rit zou worden, maar buitenrijden met Spanjaarden is wel opletten. Links en rechts word je voorbij gestoven als iemand zin heeft in een sprintje of een stukje schuin in halve passage. Bij anderen is het idee er wel, maar lukt de uitvoering niet helemaal zodat paarden op jouw paard botsen en links en rechts in de bosjes springen, af en toe half struikelend over de stenige ondergrond.
Ik besluit het allemaal rustig aan te kijken, een beetje afstand tot de echte malloten (ruiters hoor, niet de paarden) te houden, zodat mijn jonkie een beetje vertrouwen en goede basis kreeg. Al gauw ontspande hij en zakte mooi voorwaarts neerwaarts terwijl ik lekker lichtreed in een ruime draf. Braaf paard. Maar daar dacht Patricio, zijn eigenaar toch wat anders over. Hij kwam wat meer in m’n buurt rijden en vroeg of ik mijn Estrella wat meer wilde oprichten met behulp van serreta en stang en wat meer bij elkaar wilde rijden. Haha, cultuurverschilletje, niks geen rustig ritje, een beetje meer show en gekkigheid alsjeblieft, de andere macho’s mochten eens denken dat je een braaf en rustig paard hebt!
Aangekomen op de rustplaats knoopte iedereen zijn paard vast aan de hekken, in het cafe pruttelde al een grote pan met paella. Salades, olijven, brood, kannen bier en tinto de verano werden aangerukt en bleven komen. Al snel werd duidelijk dat het paardrijgedeelte voor de meesten slechts een excuus was om aan dit favoriete deel van de middag deel te kunnen nemen, het werd een urenlang gezellig drankgelag terwijl de zon langzaam lager zakte en de paarden niet allemaal even braaf op de baasjes wachtten. Af en toe rukte een van de hengsten zich los (waarbij het nieuwe en keurige hekwerk het flink moest ontgelden), en moest weer met een hoop bombarie worden gevangen.
Vinz en Nick gingen slingerend door de rivierbedding (ehm, de weg slingert gelukkig ook) weer huiswaarts, en na nog een laatste rondje cuba libres, hesen wij ons ook weer te paard voor de terugrit. Ditmaal in het donker over de stenige en ongelijke paden, en al snel moesten we bijna volledig op de ogen en het instinct van de paarden vertrouwen om ons weer veilig thuis te brengen. Halverwege passeerden we een andere kroeg, en tot mijn verbazing hadden de 5 voorste ruiters (daarom hadden ze waarschijnlijk zo’n haast!) de paarden hier alweer aangebonden en zaten binnen, het klonk erg gezellig maar ik had het vermoeden dat Vinz zich zo langzamerhand toch wat zorgen ging maken, dus wij reden door naar huis. Wat een dag, oh ja, en ik geloof dat dit een bijna wekelijks uitje is. Al denk ik dat ik volgende week maar even oversla, hopelijk is de spierpijn dan weer wel verdwenen, maar ik heb dan al afgesproken om paardrijles te gaan geven en 1 van de mannen vroeg of ik zijn paard wilde komen trainen.
Nou, wordt vervolgd dus...
woensdag 3 februari 2010
Te paard, deel 1
Ha, dus het is al duidelijk dat er een deel 2 komt. En wat je je nog meer kunt afvragen: Vinz te paard?
Maar nee, dat laatste nog niet, al zal hij zich vast prima redden op zo'n comfi fauteuil-achtig spaans zadel.
Nee, deze keer een blog van Marja's hand. Want er wordt al van diverse kanten aangedrongen op paardenavonturen in de blog.
Spanje, paardenland, maar de eerste weken kon ik ze op 1 hand tellen. Toch bleef ik erop gespitst natuurlijk. En tot mijn grote verbazing staan er 3 paarden in een oude kippenschuur, nog geen 100 meter van ons huis. En zo blijken er nog veel meer paarden bijna verborgen te worden gehouden. Tot de zaterdagmiddag, dan gaan de heren (en dames, maar paarden is vooral een mannending hier) op buitenrit. Je kunt je voorstellen dat de paarden ook enthousiast zijn over dit wekelijkse uitje (vooral als je de rest van de week op stal staat), dus al dribbelend, draaiend en piafferend begint men een dergelijke rit.
Toen ik ze zo dicht bij huis spotte, meteen de (stoute) schoenen aangedaan en erachteraan gegaan. Tja, kom je dan aan in je beste spaans, praatje maken en ze duidelijk weten te maken dat ik weleens met ze mee wilde rijden hier door de bergen. Tja, en hoe komen zij er dan achter of je echt een beetje kunt sturen?
Toevallig ging 1 van de caballero's een pas ingereden 3-jarige trainen, en bood hij tijdens het longeren al aan dat ik hem wel even mocht rijden. Ik ben natuurlijk ook geen 20 meer, en rodeo heeft me nooit zo aangetrokken. Dus vriendelijk bedankt maar wel geinteresseerd toegekeken hoe zij dat hier aanpakken; het beleren van een paard.
Op zich ging het rustig en vriendelijk, al had het diertje wel tijdens het longeren de bijzetteugel al aan het stangbit bevestigd gekregen. Na het longeren gingen er twee teugels aan: aan de kaptoom om gewoon op te rijden en aan de stang voor verduidelijking van rem, stuur en nageeflijkheid :-) Qua gevoel rij je dus gewoon met stang en trens zeg maar.
Het dier (een bruine PRE - Pura Raza Española) bleek groen maar braaf onder het zadel, en een tweede uitnodiging sloeg ik dan ook niet af.
Tijdje gesleuteld aan gas, rem en stuur. En hij begon gelukkig fijn te lopen, ondanks de stenige heuvelachtige paddock, en de aantrekkingskracht van de andere paarden. Beetje uitgelegd en laten zien hoe ik meestal zo'n jonkie rij en train, en toen ik na een tijdje aanstalten maakte om weer eens af te stappen werd er luidkeels geprotesteerd vanaf de kant. Nee, nee, ik mocht hem nog wel even verder trainen, ha ha.
Nou ja, m'n rijkwaliteiten waren in ieder geval ruimschoots goedgekeurd, en ik werd meteen uitgenodigd voor het echte werk: een flinke bergtocht door de omgeving met tapas en wijn halverwege.
Maar deze ervaring houden jullie nog even tegoed en daar zal ik een andere keer verslag (met foto's natuurlijk) van doen.
Hm, en een blog zonder foto, das niks, dus dan maar even een andere bruine PRE die onze bestseller uit de barokshop showt: Banquero!
Maar nee, dat laatste nog niet, al zal hij zich vast prima redden op zo'n comfi fauteuil-achtig spaans zadel.
Nee, deze keer een blog van Marja's hand. Want er wordt al van diverse kanten aangedrongen op paardenavonturen in de blog.
Spanje, paardenland, maar de eerste weken kon ik ze op 1 hand tellen. Toch bleef ik erop gespitst natuurlijk. En tot mijn grote verbazing staan er 3 paarden in een oude kippenschuur, nog geen 100 meter van ons huis. En zo blijken er nog veel meer paarden bijna verborgen te worden gehouden. Tot de zaterdagmiddag, dan gaan de heren (en dames, maar paarden is vooral een mannending hier) op buitenrit. Je kunt je voorstellen dat de paarden ook enthousiast zijn over dit wekelijkse uitje (vooral als je de rest van de week op stal staat), dus al dribbelend, draaiend en piafferend begint men een dergelijke rit.
Toen ik ze zo dicht bij huis spotte, meteen de (stoute) schoenen aangedaan en erachteraan gegaan. Tja, kom je dan aan in je beste spaans, praatje maken en ze duidelijk weten te maken dat ik weleens met ze mee wilde rijden hier door de bergen. Tja, en hoe komen zij er dan achter of je echt een beetje kunt sturen?
Toevallig ging 1 van de caballero's een pas ingereden 3-jarige trainen, en bood hij tijdens het longeren al aan dat ik hem wel even mocht rijden. Ik ben natuurlijk ook geen 20 meer, en rodeo heeft me nooit zo aangetrokken. Dus vriendelijk bedankt maar wel geinteresseerd toegekeken hoe zij dat hier aanpakken; het beleren van een paard.
Op zich ging het rustig en vriendelijk, al had het diertje wel tijdens het longeren de bijzetteugel al aan het stangbit bevestigd gekregen. Na het longeren gingen er twee teugels aan: aan de kaptoom om gewoon op te rijden en aan de stang voor verduidelijking van rem, stuur en nageeflijkheid :-) Qua gevoel rij je dus gewoon met stang en trens zeg maar.
Het dier (een bruine PRE - Pura Raza Española) bleek groen maar braaf onder het zadel, en een tweede uitnodiging sloeg ik dan ook niet af.
Tijdje gesleuteld aan gas, rem en stuur. En hij begon gelukkig fijn te lopen, ondanks de stenige heuvelachtige paddock, en de aantrekkingskracht van de andere paarden. Beetje uitgelegd en laten zien hoe ik meestal zo'n jonkie rij en train, en toen ik na een tijdje aanstalten maakte om weer eens af te stappen werd er luidkeels geprotesteerd vanaf de kant. Nee, nee, ik mocht hem nog wel even verder trainen, ha ha.
Nou ja, m'n rijkwaliteiten waren in ieder geval ruimschoots goedgekeurd, en ik werd meteen uitgenodigd voor het echte werk: een flinke bergtocht door de omgeving met tapas en wijn halverwege.
Maar deze ervaring houden jullie nog even tegoed en daar zal ik een andere keer verslag (met foto's natuurlijk) van doen.
Hm, en een blog zonder foto, das niks, dus dan maar even een andere bruine PRE die onze bestseller uit de barokshop showt: Banquero!
dinsdag 2 februari 2010
Tia Maria
Vrijdag begon bij Vinz een dorstgevoel te ontstaan, wat 's nachts aanzwelde tot keelpijn. Zou hij door Nick en Marja aangestoken zijn (duh)? Gelukkig bleek de weerstand voldoende te zijn om de ziektekiemen redelijk de baas te blijven.
We waren net op tijd allemaal opgeknapt: zondagmiddag kwamen Vinz' tante Maria en oom Ruud langs. Die hebben een bakkersbus omgebouwd tot camper en overwinteren ieder jaar in dit deel van Spanje. Eerst een tijdje in een appartement, en vanaf nu trekkend door Andalusie.
Mooi moment om een 7 gangen tapas diner voor te bereiden. Volgens Marja was het te veel, maar het zouden kleine hoeveelheden worden.
Uiteraard ook wat gepaneerde garnaaltjes met Ailoli, en een tortilla de patata. Deze moest bijna omgekeerd worden, toen het geluid van een dieselmotor het pad op kwam. Bijna op tijd gereed, eerst maar eens verwelkomen. Dat was wel wat merkwaardig. We kenden elkaar uiteraard, maar hadden nog nooit echt met elkaar gesproken. Er viel genoeg te bespreken, dat wel, maar zouden we de avond volkrijgen?
Oh ja, de tortilla. Die was ik dus vergeten, en net op tijd (ok, was een tippie te laat) omgedraaid. Fotomateriaal kwam ik ff niet aan toe. ;-)
Dus eerst maar een wijntje, en nog een, en nog een. Het klikte prima, en er was ook inderdaad zat te bespreken.
We waren net op tijd allemaal opgeknapt: zondagmiddag kwamen Vinz' tante Maria en oom Ruud langs. Die hebben een bakkersbus omgebouwd tot camper en overwinteren ieder jaar in dit deel van Spanje. Eerst een tijdje in een appartement, en vanaf nu trekkend door Andalusie.
Mooi moment om een 7 gangen tapas diner voor te bereiden. Volgens Marja was het te veel, maar het zouden kleine hoeveelheden worden.
En dus werd er vanaf zaterdagavond gekookt om alles een beetje op orde te hebben voordat de gasten zouden arriveren. Eerst de cake maar eens. Als je ooit wilt gaan lijnen moet je niet eerst deze chocolade amandel cake geproefd hebben. Dat wordt anders niets meer.
Verder een intussen deels beproefd recept: de gevulde paprika rolls:
Oh ja, de tortilla. Die was ik dus vergeten, en net op tijd (ok, was een tippie te laat) omgedraaid. Fotomateriaal kwam ik ff niet aan toe. ;-)
Dus eerst maar een wijntje, en nog een, en nog een. Het klikte prima, en er was ook inderdaad zat te bespreken.
Na een gang of drie werd wel duidelijk dat het inderdaad wat veel was, en we besloten de visjes in serranoham te skippen en naar morgen te verplaatsen. Het dessert om elf uur, met een muscaatlikeurtje erbij was de onvermijdelijke mokerslag - het was bedtijd.
De volgende morgen was er bij iedereen behoefte aan een wandelingetje in de buitenlucht. Dus besloten we via de vuilnisbelt - eh, rivierbedding - naar het dorp te lopen om een cortadootje te scoren. We zaten eigenlijk wel lekker, en dus kon er wel een wijntje getapt worden. Alle engelse pensionadas waren op deze maandagochtend ook al lekker aan de hijs, dus wat zou het?
Al lichtelijk aangeschoten van de enorme bel wit in de vroege middagzon, liepen we terug naar huis om op de berg te gaan lunchen bij het Sanctuario de Montseagud - gelukkig slingerde de weg erheen...
Ter plaatse aangekomen bleek er nog wel wat meer sneeuw te liggen dan vorige keer. Dat werd wandelen. Tante Maria kan al jaren niet goed meer lopen, maar had de wandeling er toch voor over. "Er" is in dit geval pijn in alle ledematen de komende week. Ontzettend stoer, en gelukkig werd het beloond. Behalve dat het een spectaculair uitzicht is boven, was het weer een prachtige dag, en kwamen we vlak voor de top een groep gemzen tegen. Pijn en ellende vergeet je uiteindelijk, het mooie blijf je onthouden, moet het motto geweest zijn.
Thuis nog wat muziek gemaakt. Ruud en Vinz kunnen zo op de markt naast de Peruanen. Uiteraard nog wat wijn, maar gelukkig niet zo veel als gisteren. Vandaag moest er weer gewerkt worden - want visite is wel leuk, maar af en toe moet je het ook weer verdienen.
Volgende week komt Eric, de drummer (en nu toetsenist) van Sack! een weekje langs. Dat zal ook wel weer de nodige alcohol met zich mee brengen. Maar daarover in een volgende blog meer.
Abonneren op:
Posts (Atom)