Nou heb ik al geschreven over mensen die langskwamen (mijn tante, Eric en mijn moeder), maar toch zijn er weer een paar bijzondere toe te voegen. Zo is Peter, Marja's broer, met compleet vijftallig gezin een weekje langsgeweest, en kwam vorige week Dennis (de zanger van Sack) onverwacht een nachtje over, idd ook met gezin. Toch wel grappig om bijna heel Sack hier over de vloer te hebben gehad. Een andere bijzondere is een reporter van de telegraaf, die een stuk over deze regio aan het schrijven was. We hebben het stuk al gelezen en het ziet er goed uit. Waarschijnlijk staat het dit weekend in de Telegraaf reiskrant. Met zelfgemaakte foto:
We kregen onlangs een brief van de feestcommissie, dat er een feestweekend voor het hele dorp werd gehouden, met op zaterdag een diner en band achteraf, en zondag een tapaswedstrijd. Dat leek ons wel wat, dus wij gingen langs bij Carlos Campo om de bijdrage te betalen. Uiteraard kon dat niet zonder te gaan zitten, bier drinken etc. Ik vroeg of die tapaswedstrijd ieder jaar gehouden werd. Dat bleek niet zo te zijn; dit was het eerste jaar. Ik vroeg hem of hij het dan niet vervelend vond dat de eerste keer al door een nederlander gewonnen werd. Carlos lachte wat vanachter zijn snor vandaan en liep naar binnen om naar buiten te komen met een kookboek. Kijk, die middeneuropese keuken, dat was wel leuk, maar hier in Spanje wordt echt bijzonder gekookt. Na nog wat gebabbel kwam er nog een boek bij over eenvoudige tapas maken, en zo gingen we twee kookboeken rijker weer huiswaarts.
Afgelopen zaterdag was de feestavond. We hadden vrijdag al wat geoefend om Nick een echt spaans jongetje te laten zijn, door hem 's avonds mee te nemen naar Abizanda, waar om tien uur een gitaarconcert begon in een heel bijzondere ambiance. Erg goed concert van een singer songwriter, die zelfs een kazoo als een serieus instrument wist te laten klinken. Nick hield het braaf vol, en viel toen we om half twaalf thuis kwamen als een blok in slaap.
Thuis aangekomen bleek het dorpsfeest niet het enige feest te zijn. Het was een behoorlijke herrie in het anders muisstille Samitier. Er werd een housefeestje bij de buren gehouden. Marja besloot aan te bellen om te vragen voor wat begrip voor onze gasten. Een mededeling voor dovemansoren, want de volgende dag hoorde ik van een andere (ook niet zo blije) buurman dat er om half zes nog uit volle borst iets als: "we houden er nog lang niet mee op" richting ons gescandeerd werd. Veel heb ik er niet van meegekregen, want de mix van wijn, cava, baileys en bier had me behoorlijk te pakken.
's Ochtends ging ik er alleen uit om het ontbijtje te regelen, hetgeen intussen gelukkig wel routine is, met checklist. De gasten toonden begrip, en waren blij dat de kinderen in elk geval hadden geslapen, want als de kinderen niet slapen, dan slaap niemand. Toen het ontbijt op was stuurden de gasten me terug naar bed met de woorden: je ziet er uit als een zombie. Even op bed de ogen dicht gedaan, en het was twaalf uur. Marja en Nick werden ook net wakker. Ik moest voortmaken, want om half twee begon de tapaswedstrijd. Dus eerst maar eens de bergen in om rozemarijn te plukken. Handig, zo'n kruidentuin achter het huis, maar als je haast hebt is het wel wat ver...
Intussen de vis ontdooit (wat zou Herman daarvan vinden) en de hele zaak op orde gemaakt; van de rozemarijn een stuk of dertig sateprikkers gemaakt (met nog een toefje blaadjes op het eind), de vis in dertig stukken, alle een stukje ham eromheen, prikker erdoor en bakken die hap. achteraf wat grof zeezout en peper erover, en niets meer aan doen.
Om twee uur, maar precies op tijd (spaans voordeeltje zeg maar) arriveerden we en leverden onze tapas in.
Eerst werd er door een commissie geproefd, en toen die klaar waren, mochten de aanwezigen los op de 30 inzendingen. Afgezien van het oordeel van de jury zegt de mening van het publiek ook iets, en het deed me dan ook deugd te zien dat mijn schalen wel heel snel leeg gingen. De wijn hebben we (op een klein scheutje voor de smaak) maar even gelaten voor wat hij was.
Tijdens het keuren werd ik door allerlei mensen aangesproken op mijn gitaarspel. Prachtig vonden ze het, hoe ouder ze waren hoe lovender het werd, terwijl ik me toch alleen een vrij heavy gebeuren met ACDC en dergelijke wist te herinneren.
Uiteindelijk was bijna alles op en was het tijd voor de prijsuitreiking. Eerst de meest bijzondere qua beeld. Die ging naar een als glaasje uitgeholde komkommer met gazpacho er in. Dan die waar het meeste werk in was gaan zitten. De gevulde champignons. Dan was er nog een prijs voor de meest vernieuwende, ik ben ff kwijt waar die heen ging, want het werd tijd voor de hoofdprijs: de beste overall qua smaak. Er werd een meisje voor de zoenen klaar gezet, en ik dacht al: dus de inzending is van een man. Er werd gesproken van een mooie verfijnde smaak en toen: de met ham omwikkelde kabeljauw van Bicente Gakman! En zo kwam het grapje gewoon nog uit ook. Carlos had vanuit zijn boekenwinkel de prijzen geregeld, en zo kreeg ik mijn derde kookboek van hem in mijn handen gedrukt. Iemand met wat minder grootheidswaanzin zou zo langzamerhand denken dat het subtiele nu wel van de hint af was.
Mij benieuwen of dit hier nog in een lokaal krantje komt, want na de Binding en de Telegraaf, wil je natuurlijk internationaal!
