Feria of nee?

Afgelopen weekend was de jaarlijkse Feria van het dorp Graus. Alles en iedereen uit de wijde omgeving die iets met paarden heeft, kwam met of zonder zijn viervoeter een kijkje nemen.

Wij hadden besloten dat het wel leuk zou zijn om met een standje met Barokshopartikelen te gaan staan. Een ‘collega’ ruitersportzaak ook, maar ons aanbod was wel geheel verschillend: hij de gewone dagelijkse paardenbenodigdheden als halsters en borstels, wij de exclusieve hebbedingen die je als ruiter niet nodig hebt maar wel graag zou willen hebben.

Vinz mee, Nick mee, aanhanger vol dozen achter de auto en om 8 uur ’s morgens al op pad. Graus is hemelsbreed misschien niet ver, maar je doet er wel een uur over om er te komen...

Ach, en voor de onervaren marktkooplui als we zijn, wisten we toch wat te improviseren om het er ook als een winkel uit te laten zien. Het was gelukkig ook een stralend warme en zonnige dag, dus geen straf om een dagje uit te gaan met de ‘Barokshop’.

Nick vond het natuurlijk helemaal geweldig; lekker op en over tribunes klauteren (leuk en spannend hoor, en als je het als dreumes even verkeerd inschat, blijkt er toch altijd weer een papa of mama klaar te staan om je val te breken...), ritjes op shetlanders maken en natuurlijk heel veel mensen en paarden om langs te struinen. Om beurten hebben we op de kraam of Nick gelet, en tegen een uur of half drie waren we dan ook alledrie wel flink aan een dutje toe. We besloten om in te pakken, nog wel even aan de gezamenlijke lunch mee te doen, maar daarna het middag en avondprogramma aan ons voorbij te laten gaan. De lunch ging op z’n spaans: lange rijen met tafels en stoelen voor het hele dorp, het eten bereid in 1 metersgrote pan, salades, brood en wijn erbij, en ijsjes en koffie toe. De kinderen lekker ravotten met elkaar nadat ze ook wat gegeten hadden, en een gemoedelijk sfeertje.

Later hoorde ik dat het avondprogramma echt de moeite waard was geweest qua demo’s en shows (doma classica, een garrocha demo en carroussels). Balen dat wij ’s morgens begonnen met een hoefsmederij competitie, niet echt een spannend schouwspel zeg maar...

Ook qua verkopen zat het niet mee (1 pot vet), maar aan belangstelling hadden we geen gebrek. Wel grappig hoor, die Spanjaarden. Heel serieus je spullen oppakken en alle kanten bekijken om vervolgens te vragen wat het eigenlijk is. Nou ja, wie weet of er nog wat uit voortkomt, het was in ieder geval weer een leuke belevenis om op deze manier aan een spaanse Feria deel te nemen. En volgende keer maar een partijtje goedkope halsters en basic touwtjes mee om te verkopen.

Weekje naar Nederland en Frankrijk

Vorige week was het begin september en dus tijd voor Keuterkermis, het eerste geplande terugkeer naar Nederland. Marja heeft niet veel met die kermis, en omdat haar ouders in Frankrijk op de camping zaten besloot zij daar een weekje vakantie te houden. Die camping was ook nog eens min of meer halverwege, dus dat kwam eigenlijk wel goed uit om in twee dagen heen en in twee dagen weer terug te rijden.

Dus donderdagochtend het gas erop om na een voorspoedige reis op de camping in Coullons te belanden. Coullons is een uitgestorven dorpje zonder bezienswaardigheden, dus eigenlijk is het best bijzonder dat mijn schoonouders deze plek uberhaupt hebben gevonden en sindsdien er ook al jaren 2 keer per jaar 2 weken heen gaan. Maar: het is er vlak en je kunt er goed fietsen, dus snappen doe ik het vanuit hen wel. Ikzelf heb met beide eigenschappen weinig en vond een nachtje wel weer voldoende.

De volgende ochtend na de koffie in mijn eentje (nou ja: in de alfa) doorgereden, om vrijdagavond om ongeveer 8 uur in Keut te arriveren.

Zaterdag eerst maar eens naar het voetbalveld. Daar maar tegen iedereen hetzelfde verhaal opgehangen. Niet omdat ik dat nu zo graag wou, maar zo gaat dat: Hee jij hier, hoe is het daar etc. Ik had duidelijk nog niet genoeg gedronken om een gebruikelijk onzin antwoord te verzinnen, dus somde ik braaf alle feitjes op. Waarom lezen die mensen onze blog niet? Nee hoor, gewoon leuk natuurlijk, maar wel zoals je je voorstelt hoe een bruidegom zich voelt na 300 handen te hebben geschud.

's Avonds was het Dou en anderen in de tent, anderen is in dit geval ook mijn oude bandje Sack! Ik stond met ex-zanger Tim te kijken hoe de mannen het best goed deden. En dat terwijl wij niet meededen. Hoewel: een paar keer die avond kon ik het niet laten en speelde ff wat deuntjes mee. Alleen Tush vond Eric niet zo grappig; die zou hij op gitaar doen. Ja eh: moet je me maar niet het podium oplaten, je weet wat er dan gebeurt...

Zondag had ik een houten hoofd. Slapen bij je moeder is wel makkelijk, maar die begrijpt niet zo goed, dat als je om een uur of drie uit de kroeg komt rollen, overleg over het tijdstip van ontbijt om half negen nog niet zo gewenst is. Enfin, nu was ik toch wakker dus inderdaad maar ontbeten en direct erna de borrel van mijn moeder. Mijn stem had het zaterdagavond tijdens living on the edge al begeven, en was zondagochtend tot ongekende diepte gedaald. Dat gaf me in elk geval een excuus voor het Spanje verhaal: ik moest het kort houden.

Om een uur of twee met broer Kees naar de borrel van Hein, kon ik gelijk mijn huis eens inspecteren ;-). Was een gezellig feest met de gebruikelijke prominenten, die ondanks de wat magere opkomst de drankvoorraad een ernstige klap toebedeelden. Nog een heel tijdje naar het uitzicht vanuit de woonkamer zitten kijken. Als je dan toch in Keut moet wonen, is dat wel een goede spot hoor!

Maandag na het ontbijt al weer lekker aan de pils. In elk geval had ik intussen die roes dat je geen kater meer hebt te pakken. Het thema was "leger" en dus was ik dienstweigeraar, dat scheelt weer een stukje carnaval. Uiteraard wel even met het paintball geweer gespeeld. Eindelijk eens een evenement waar je het publiek niet voor aan hun oren naar buiten moet trekken. Gaat goed met het comite, ook zonder mij!

Dinsdag was regenachtig, maar weer een aaneenschakeling van borrels. Merkwaardig genoeg begon mijn stem langzaam beter te functioneren (hoewel: uiteindelijk deed hij het pas zaterdag weer min of meer normaal). Mijn jas was natgeregend, en dus ik in een jas van mijn vader op stap.

Woensdag was het het einde van mijn bliksembezoek en reed ik terug naar de camping. Marja en haar ouders waren intussen terug naar Spanje gereden, zodat zij de Abdij ook eens konden zien. Stond ik in mijn eentje op de vrijwel verlaten camping. Bizar.

Weer terug in Spanje wordt je wel even met eenzaamheid geconfronteerd: het seizoen is over, er woont hier nu niemand meer, en dan kom je net uit zo'n hectische kermis.

Maar: er zijn weer nieuwe initiatieven, daarover in een volgende blog meer.