Geintegreerd
Mijn eerste leerling hier is (gelukkig want lesgeven in het spaans wordt 'm nog even niet ben ik bang) van duitse komaf en spreekt ook vloeiend spaans en engels.
En de spaanse eigenaar van het paard waar ze op rijdt wilde me graag een van zijn paarden laten trainen, dus combineerden we de eerste les met een mooie rit in de bergen warbij ik ondertussen zijn paard het een en ander bijbracht. Wat ik altijd wel fijn vind (helemaal in de bergen met diepe ravijnen en nauwe doorgangen) is als een paard luistert als ik stuur, en dat ik hem met een kleine hulp zijwaarts kan laten gaan.
Ergens na de basisafrichting van dit paard was in de loop der tijd iets misgegaan. Als je hem een zijwaartse hulp gaf, dan ging hij er juist voluit tegenin: richting ravijn, stekelbosjes, bomen, auto's en wat je nog meer tegen kan komen dus. Erg onpraktisch, pijnlijk en soms natuurlijk gevaarlijk.
En niet helemaal in 1 les op te lossen, helemaal omdat het lastig oefenen is als je al eenmaal in eerdergenoemde situaties bent, daar gebruiken we in Nederland een omheinde rijbaan voor...
Maar gelukkig reden we enkele uren en vaak genoeg op brede paden en in droge rivierbeddingen en was het niet alleen een goede eerste les voor mijn nieuwe leerling, die ik tussendoor allerlei aanwijzingen gaf, maar ook voor mijn gevoelige en inteligente paard 'Simpática'.
Iedereen tevreden, ik heb carte blance gekregen en mag haar rijden wanneer ik maar zin heb, en meteen een uitnodiging om volgende week op kroegentocht, eh pardon, buitenrit mee te gaan op haar.
Uiteraard aanvaardt, maar wel nadat ik haar komende week nog even een keertje doortrain, voor een veilige rit met m'n macho buitenrit companen (dezelfde groep als uit een vorige blog) wil ik nog wel iets meer controle krijgen en checken of ze les 1 onthouden heeft...
Buitengesloten
Onze lieve buurvrouw Lynn had ons nog zo gewaarschuwd: "always keep a set of keys with you".
Want als de voordeur per ongeluk dichtvalt/waait wanneer je buiten bent, kun je er niet meer in.
En anderhalve maand lang letten we goed op de deur en de sleutels.
Tot we op een ochtend lekker buiten in het zonnetje zaten koffie te drinken, Nick speelde buiten in het grind van de voortuin, en af en toe haalde hij wat speelgoed van binnen naar buiten. Heerlijk zoet dus, totdat hij bedacht dat hij de deur netjes achter zich dicht kon doen toen hij weer eens naar binnen wandelde.
We hoorden het gebeuren, keken naar de dichte voordeur en daarna elkaar geschrokken aan.
Shit, kind alleen in huis opgesloten en via een open raampje naar binnen klinkt makkelijker dan het is; alle ramen en deuren zijn voorzien van prachtige en doeltreffende zwarte gietijzeren tralies.
"Lynn", schoot het door m'n hoofd, terwijl Nick al bedacht dat hij weer naar buiten wilde, en wel meteen, en begon te brullen. Ik rende richting de buurvrouw en hoopte maar dat er iemand thuis zou zijn.
En jawel, op haar dooie gemakje gezellig keuvelend liep ze met me mee met haar setje reservesleutels.
Ik stuiterde ongeduldig naast haar om haar op te laten schieten om onze kleine te bevrijden.
Gelukkig waren de tranen snel gedroogd en lieten we ons opgelucht door Lynn de les lezen dat ze ons toch ook al gewaarschuwd had en het nog zo gezegd had: "always keep a set of keys with you..." Yes Lynn, thank you Lynn, we'll make sure it won't happen again Lynn :-)
En stiekem vond Lynn het natuurlijk erg gezellig en voelde ze zich heerlijk belangrijk en onmisbaar.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten