Tia Maria

Vrijdag begon bij Vinz een dorstgevoel te ontstaan, wat 's nachts aanzwelde tot keelpijn. Zou hij door Nick en Marja aangestoken zijn (duh)? Gelukkig bleek de weerstand voldoende te zijn om de ziektekiemen redelijk de baas te blijven.

We waren net op tijd allemaal opgeknapt: zondagmiddag kwamen Vinz' tante Maria en oom Ruud langs. Die hebben een bakkersbus omgebouwd tot camper en overwinteren ieder jaar in dit deel van Spanje. Eerst een tijdje in een appartement, en vanaf nu trekkend door Andalusie.

Mooi moment om een 7 gangen tapas diner voor te bereiden. Volgens Marja was het te veel, maar het zouden kleine hoeveelheden worden.

En dus werd er vanaf zaterdagavond gekookt om alles een beetje op orde te hebben voordat de gasten zouden arriveren. Eerst de cake maar eens. Als je ooit wilt gaan lijnen moet je niet eerst deze chocolade amandel cake geproefd hebben. Dat wordt anders niets meer.

Verder een intussen deels beproefd recept: de gevulde paprika rolls:

Uiteraard ook wat gepaneerde garnaaltjes met Ailoli, en een tortilla de patata. Deze moest bijna omgekeerd worden, toen het geluid van een dieselmotor het pad op kwam. Bijna op tijd gereed, eerst maar eens verwelkomen. Dat was wel wat merkwaardig. We kenden elkaar uiteraard, maar hadden nog nooit echt met elkaar gesproken. Er viel genoeg te bespreken, dat wel, maar zouden we de avond volkrijgen?

Oh ja, de tortilla. Die was ik dus vergeten, en net op tijd (ok, was een tippie te laat) omgedraaid. Fotomateriaal kwam ik ff niet aan toe. ;-)

Dus eerst maar een wijntje, en nog een, en nog een. Het klikte prima, en er was ook inderdaad zat te bespreken.

Na een gang of drie werd wel duidelijk dat het inderdaad wat veel was, en we besloten de visjes in serranoham te skippen en naar morgen te verplaatsen. Het dessert om elf uur, met een muscaatlikeurtje erbij was de onvermijdelijke mokerslag - het was bedtijd.

De volgende morgen was er bij iedereen behoefte aan een wandelingetje in de buitenlucht. Dus besloten we via de vuilnisbelt - eh, rivierbedding - naar het dorp te lopen om een cortadootje te scoren. We zaten eigenlijk wel lekker, en dus kon er wel een wijntje getapt worden. Alle engelse pensionadas waren op deze maandagochtend ook al lekker aan de hijs, dus wat zou het?

Al lichtelijk aangeschoten van de enorme bel wit in de vroege middagzon, liepen we terug naar huis om op de berg te gaan lunchen bij het Sanctuario de Montseagud - gelukkig slingerde de weg erheen...

Ter plaatse aangekomen bleek er nog wel wat meer sneeuw te liggen dan vorige keer. Dat werd wandelen. Tante Maria kan al jaren niet goed meer lopen, maar had de wandeling er toch voor over. "Er" is in dit geval pijn in alle ledematen de komende week. Ontzettend stoer, en gelukkig werd het beloond. Behalve dat het een spectaculair uitzicht is boven, was het weer een prachtige dag, en kwamen we vlak voor de top een groep gemzen tegen. Pijn en ellende vergeet je uiteindelijk, het mooie blijf je onthouden, moet het motto geweest zijn.

Thuis nog wat muziek gemaakt. Ruud en Vinz kunnen zo op de markt naast de Peruanen. Uiteraard nog wat wijn, maar gelukkig niet zo veel als gisteren. Vandaag moest er weer gewerkt worden - want visite is wel leuk, maar af en toe moet je het ook weer verdienen.

Volgende week komt Eric, de drummer (en nu toetsenist) van Sack! een weekje langs. Dat zal ook wel weer de nodige alcohol met zich mee brengen. Maar daarover in een volgende blog meer.