Vrijdag 26 maart werden we bijna op de grond wakker, het luchtbed had het net gehouden. Nick werd wel een beetje overstuur wakker, waarschijnlijk omdat hij na de zware reis nu wakker werd in een kamer die hij niet kende. Maar dat trok snel weg. Jacquelien bracht me even naar Onderdijk 221, om de Citroen op te halen. Daarna zijn we met m'n moeder naar het ziekenhuis gereden. De aanblik in de IC was niet leuk. Aan de beademing en helemaal vol met slangetjes leek hij nog maar weinig op mijn vader. We zijn een uurtje gebleven en hebben met de arts gesproken. Deze gaf aan, dat als hij de eerste twee dagen stabiel zou blijven, dat dat een basis voor herstel zou kunnen zijn. De eerste dag zat erop en hij was stabiel slecht, hetgeen gezien de kritieke situatie positief was. 's middags op visite bij de schoonouders, en 's avonds ben ik nog een keer met Hein en Bernadette meegereden.
We overnachtten bij moeder Truus en de volgende morgen gingen we weer op pad naar het ziekenhuis, ditmaal met twee tante (Truus en Corrie). De arts kwam er weer bij en had behoorlijk goed nieuws: de samenstelling van het bloed leek beter te worden (minder schadelijke stoffen), de bloeddruk kwam weer wat omhoog, en hij zou langzamerhand iets minder in slaap gehouden worden, zodat hij zelf wat meer kon gaan ademen. Een zorgenpunt waren de nieren, die de grote hoeveelheid giftige afvalstoffen niet aan konden en langzaam slechter gingen werken. Wij besloten, dat als de lijn zich positief voort zou zetten, dat we terug zouden keren. Het zou nog weken duren voordat hij helemaal bij zou zijn, of uberhaupt van de intensive care af mocht. In elk geval leek het ergste gevaar geweken.'s Middags was het vormsel van Chris, wel leuk en ook wel bijzonder om ineens weer in Nederland op een feestje te zitten. De stemming was positief, waarschijnlijk ook ingegeven door de goede tijding die ochtend.
De volgende dag zagen wij geen verschil, hetgeen op zich jammer is; wat reactie als je praat, of een kleine vertrekking in het gelaat, geeft in zo'n situatie net even wat meer hoop. De zuster gaf echter aan, dat de verbetering zich doorzette. We besloten de terugvlucht te boeken.'s Middags onverwacht bij mijn bandleden van Ironic Maiden op visite geweest, ik had gelezen dat ze zouden repeteren en besloot ze te verrassen. Arjen bracht me na afloop naar mijn schoonouders in Sijbekarspel, waar we die nacht overnachtten.
Maandag 29 maart was een drukke dag. Eerst naar het ziekenhuis, hier leek alles nog altijd identiek, maar de zuster gaf aan dat er nog altijd alle dagen iets verbeterde. We zijn ook te ongeduldig. 's Middags zou er een start gemaakt worden met dialiseren, om de nieren te ontlasten, dit zou hoogstwaarschijnlijk iets tijdelijks zijn: wanneer de genezing zich doorzet, is de kans op genezing van de nieren vrij groot.
Hierna hebben we even met onze FiveFingers partner om de tafel gezeten, hebben we Nick naar Sijbekarspel gebracht, in Onderdijk nog even een paar uurtjes gewerkt, en daarna bij Patrick en Carina wezen eten (gelijk maar weer een afscheidsdiner).
Dinsdagochtend stond in het teken van inpakken en wegwezen. Vader en moeder Posch zouden naar Belgie, en zouden voor deze keer de route verleggen via Rotterdam. We vlogen om twee uur, dus vertrokken we om een uur of half elf richting Onderdijk om de Citroen thuis te brengen en afscheid te nemen. Bijzonder eigenlijk, dat het nu lang niet zo emotioneel was als de eerste keer. Vreemd ook om dan weer terug te keren, we voelden ons wat ontheemd. Een week lang weggerukt uit een omgeving waar je niet veel later toch al uit zou vertrekken, en dan terugkeren laat een onbestendig gevoel achter.
Dat bleek ook wel gisterochtend, toen we met zijn drieen bijna het klokje rond geslapen hadden, het doet wel wat met je, zo'n weekje.
Intussen gelukkig ook weer allerlei betere berichten van het thuisfront: hij begint te reageren, en het dialiseren kan ook al weer gestopt worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten