Los caracoles del vecino

Hou je van slakken? Vroeg de buurman en passant, terwijl we aan het eind van de dag met de buren buiten een biertje dronken. Ik begon uit te leggen dat ik ze - net als sepia - met olie en knoflook wel weg krijg, maar dat het rekbare ervan me wat tegenstaat. Men kon er wel om lachen.

Een half uur later had het gesprek een heel andere wending genomen, en na een korte afwezigheid komt de buurman met een oventray vol slakken aanlopen. Ah, vandaar de vraag!

Weer zo'n verschilletje, in Nederland krijg je volgens mij (als je het al kunt krijgen) een portie van een stuk of zes. Dat zou kunnen komen omdat het natuurlijk geen snackbarvoer is, maar doorgaans een voorgerechtje. Hoe dan ook, hier lag de hele tray vol, met naar schatting een paar honderd slakken.

Marja legde maar weer eens uit dat ze ook geen slakken eet, de vrouw van de buurman hield er niet zo van, en zo was de hele tray voor 3 man (ok, en de twee dochtertjes) bestemd.

De buurvrouw vertelde dat haar man zo gek was op slakken dat hij tien kilo had gekocht. Wij vroegen ons af hoe je dat dan bewaard. In de garage, zegt ze. Levend. Wij kregen bizar visioen van een honderden (of zels duizenden) slakken in hun garagedeel. Eigenlijk nog steeds geen idee hoe ze dat doen. Er moeten nog maar wat buurtfeestjes gehouden worden, in elk geval. In zijn eentje duurt het nog wel even voordat ze op zijn.

Oh ja, na eens aangezien te hebben hoe ik de eerste drie slakken opat, zei de buurvrouw tegen me dat het eigenlijk wel gebruikelijk is de darmzak te verwijderen. hmmm....

Op FiveFingers naar de top

Zoals velen van jullie wel weten, verkochten wij bijzondere teenschoenen, die je het gevoel geven op blote voeten te lopen, maar dan zonder de bijbehorende pijn. Een extra laagje eelt eigenlijk. Zeker de eerste keer gaat het uiteindelijk ook gewoon pijn doen, maar dan later ;-)

Omdat ik vanuit www.topoftheyrenees.com een trekking aanbied, en deze eerst zelf wil lopen ben ik de laatste tijd aan het trainen om de voeten wat te laten wennen. Gisteren was het tijd voor een eerste serieuze bergtocht. We parkeerden de auto op ruim 1000 meter hoogte, en begonnen de klim naar het piekje op 1795 meter. Een klim van ruim 750 meter zou het dus worden.

We deden de loop terwijl er op Nick gepast werd, dus we hadden een strak schema. Maar: deze oplossing scheelde Marja een dagrugzak, en mij een kind van 13 kilo, hoewel ik er wel weer de dagrugzak bij kreeg... Die is doorgaans niet zo zwaar, kilootje of 4/5 (camera, extra lens, water, brood etc...), maar omdat ik niet zeker was of ik het ging redden heb ik er ook mijn bergschoenen maar ingedaan, hetgeen het gewicht op een kilo of 7 bracht.

We begonnen goed: namen het verkeerde pad, waar we na 10 minuten achter kwamen. Dit betekende 20 minuten verkeerd lopen. Maar toen we eenmaal goed zaten gingen we lekker. Voor het eerst sinds augustus 2007 dat we weer een wat  langere tocht over meer hoogtemeters lopen. Ik zag er vooraf wat tegenop, omdat ik meestal na een klim van 3 a 400 meter al best vermoeid raak. Dit keer ook, maar we klommen rustig door met een tempo tussen de 6 en 8 hoogtemeters per minuut, hetgeen betekende, dat we in klein twee uur (en met pauzes mee 2 uur) boven zouden zijn.

Inderdaad raakte ik na 300 meter wat vermoeid, maar daarna kwam een ommekeer, ik was gewoon lekker aan het lopen. Ik checkte mijn hoogtemeter, maar we klommen ook niet minder. Uiteindelijk waren we na tweeëneenhalf uur (incl. verkeerd lopen en pauzes) boven.

Een mooi uitzicht recht de Añisclo kloof in, en veel sneeuw nog in Ordesa, als dat begin juni maar weg is tot 2200 meter, want dan lopen we die voor het eerst.

Toen naar beneden, ik voelde nog compleet geen pijn in mijn voeten, dus bleef lekker op de FiveFingers lopen. Naar beneden ging ongeveer 2 keer zo snel, ook op de Five Fingers. Wat ten opzichte van bergschoenen opvalt, is dat je wel veel minder van de omgeving ziet. Een misstap met een bergschoen is geen punt, maar op FiveFingers is dat een pijnlijke aangelegenheid.

Dus wij renden zo halverens naar beneden. Ik voelde me net zo'n sherpa, met rugzak en minimaal schoeisel achter de goed geecipeerde rijke toerist aanrennen. Vijf kwartier later waren we beneden. Als we niet fout waren gelopen, waren we op tijd voor de guarderia, nu waren we 20 minuutjes te laat. Maar dat is dan wel weer het voordeel van wonen in Spanje, hier vindt men dat normaal... 

's Avonds had ik een beetje een tinteling in mijn voeten, als na een flinke massage. Wellicht is het de gestimuleerde doorbloeding.  Als dat alles is, kan ik straks Ordesa aan!

Werken aan de toekomst...

Zoals velen van jullie weten zijn we afgelopen week weer in Nederland geweest, met niet zo'n goede reden: Vincent's vader is overleden. Het is echter wel weer tijd voor een blog, dus bij deze een visuele, met een belofte voor de toekomst:

Opa zou trots op hem zijn, enne Eric: ja, hij wel!