Een voor een arriveren terreinwagens met paardentrailers en ruiters te paard. Ondanks dat het minimaal een graad of 20 is, is iedereen nog in wintervacht en winterse kleding. Hm, weten zij meer dan ik over het weer van vanmiddag, of voelt het op deze zaterdag in februari alleen voor noordelingen zomers aan...
Terwijl ik een van de paarden die meegaan met de geplande buitenrit sta te bewonderen, vraagt zijn ruiter of ik hem soms even wil proberen. Ach vooruit, tuurlijk wil ik wel even deze 6-jarige bruine hengst rondshowen, heeft hij z’n handen even vrij voor een praatje en sigaretje met de andere mannen!
Ik had nog geen idee wat voor paard ik toebedeeld zou krijgen van Patricio, maar beter dan dit zou het niet snel worden. Even later bleek m’n voorgevoel juist te zijn, tot mijn lichtelijke verbazing kreeg ik dezelfde iele bruine 3-jarige toegewezen waar ik 2 weken geleden even mee in de paddock had gereden.
Ach we gaan met een man of 15 rijden, dus rem en stuur zijn toch niet zo belangrijk, en waarschijnlijk zal hij wel lekker met de groep mee willen lopen bedacht ik me terwijl ik hem opzadelde.
We namen het pad langs ons huis richting de rivierbedding, Vinz hoorde ons natuurlijk al aankomen en nam vanaf het erf een paar foto’s. ‘Over een half uurtje ergens in het dorp Almanzora verzamelen voor de pauze’ riep ik hem toe. Gelukkig nam Vinz het half uurtje lekker Spaans, want wij kwamen pas na anderhalf uur aan bij het cafe in Almanzora.
Onderweg moest er nog een paar keer gewacht worden op ruiters die vanuit verschillende paden aan kwamen stormen. Ach, ik had ook niet verwacht dat het een kalme rit zou worden, maar buitenrijden met Spanjaarden is wel opletten. Links en rechts word je voorbij gestoven als iemand zin heeft in een sprintje of een stukje schuin in halve passage. Bij anderen is het idee er wel, maar lukt de uitvoering niet helemaal zodat paarden op jouw paard botsen en links en rechts in de bosjes springen, af en toe half struikelend over de stenige ondergrond.
Ik besluit het allemaal rustig aan te kijken, een beetje afstand tot de echte malloten (ruiters hoor, niet de paarden) te houden, zodat mijn jonkie een beetje vertrouwen en goede basis kreeg. Al gauw ontspande hij en zakte mooi voorwaarts neerwaarts terwijl ik lekker lichtreed in een ruime draf. Braaf paard. Maar daar dacht Patricio, zijn eigenaar toch wat anders over. Hij kwam wat meer in m’n buurt rijden en vroeg of ik mijn Estrella wat meer wilde oprichten met behulp van serreta en stang en wat meer bij elkaar wilde rijden. Haha, cultuurverschilletje, niks geen rustig ritje, een beetje meer show en gekkigheid alsjeblieft, de andere macho’s mochten eens denken dat je een braaf en rustig paard hebt!
Aangekomen op de rustplaats knoopte iedereen zijn paard vast aan de hekken, in het cafe pruttelde al een grote pan met paella. Salades, olijven, brood, kannen bier en tinto de verano werden aangerukt en bleven komen. Al snel werd duidelijk dat het paardrijgedeelte voor de meesten slechts een excuus was om aan dit favoriete deel van de middag deel te kunnen nemen, het werd een urenlang gezellig drankgelag terwijl de zon langzaam lager zakte en de paarden niet allemaal even braaf op de baasjes wachtten. Af en toe rukte een van de hengsten zich los (waarbij het nieuwe en keurige hekwerk het flink moest ontgelden), en moest weer met een hoop bombarie worden gevangen.
Vinz en Nick gingen slingerend door de rivierbedding (ehm, de weg slingert gelukkig ook) weer huiswaarts, en na nog een laatste rondje cuba libres, hesen wij ons ook weer te paard voor de terugrit. Ditmaal in het donker over de stenige en ongelijke paden, en al snel moesten we bijna volledig op de ogen en het instinct van de paarden vertrouwen om ons weer veilig thuis te brengen. Halverwege passeerden we een andere kroeg, en tot mijn verbazing hadden de 5 voorste ruiters (daarom hadden ze waarschijnlijk zo’n haast!) de paarden hier alweer aangebonden en zaten binnen, het klonk erg gezellig maar ik had het vermoeden dat Vinz zich zo langzamerhand toch wat zorgen ging maken, dus wij reden door naar huis. Wat een dag, oh ja, en ik geloof dat dit een bijna wekelijks uitje is. Al denk ik dat ik volgende week maar even oversla, hopelijk is de spierpijn dan weer wel verdwenen, maar ik heb dan al afgesproken om paardrijles te gaan geven en 1 van de mannen vroeg of ik zijn paard wilde komen trainen.
Nou, wordt vervolgd dus...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten