Maar nee, dat laatste nog niet, al zal hij zich vast prima redden op zo'n comfi fauteuil-achtig spaans zadel.
Nee, deze keer een blog van Marja's hand. Want er wordt al van diverse kanten aangedrongen op paardenavonturen in de blog.
Spanje, paardenland, maar de eerste weken kon ik ze op 1 hand tellen. Toch bleef ik erop gespitst natuurlijk. En tot mijn grote verbazing staan er 3 paarden in een oude kippenschuur, nog geen 100 meter van ons huis. En zo blijken er nog veel meer paarden bijna verborgen te worden gehouden. Tot de zaterdagmiddag, dan gaan de heren (en dames, maar paarden is vooral een mannending hier) op buitenrit. Je kunt je voorstellen dat de paarden ook enthousiast zijn over dit wekelijkse uitje (vooral als je de rest van de week op stal staat), dus al dribbelend, draaiend en piafferend begint men een dergelijke rit.
Toen ik ze zo dicht bij huis spotte, meteen de (stoute) schoenen aangedaan en erachteraan gegaan. Tja, kom je dan aan in je beste spaans, praatje maken en ze duidelijk weten te maken dat ik weleens met ze mee wilde rijden hier door de bergen. Tja, en hoe komen zij er dan achter of je echt een beetje kunt sturen?
Toevallig ging 1 van de caballero's een pas ingereden 3-jarige trainen, en bood hij tijdens het longeren al aan dat ik hem wel even mocht rijden. Ik ben natuurlijk ook geen 20 meer, en rodeo heeft me nooit zo aangetrokken. Dus vriendelijk bedankt maar wel geinteresseerd toegekeken hoe zij dat hier aanpakken; het beleren van een paard.
Op zich ging het rustig en vriendelijk, al had het diertje wel tijdens het longeren de bijzetteugel al aan het stangbit bevestigd gekregen. Na het longeren gingen er twee teugels aan: aan de kaptoom om gewoon op te rijden en aan de stang voor verduidelijking van rem, stuur en nageeflijkheid :-) Qua gevoel rij je dus gewoon met stang en trens zeg maar.
Het dier (een bruine PRE - Pura Raza Española) bleek groen maar braaf onder het zadel, en een tweede uitnodiging sloeg ik dan ook niet af.
Tijdje gesleuteld aan gas, rem en stuur. En hij begon gelukkig fijn te lopen, ondanks de stenige heuvelachtige paddock, en de aantrekkingskracht van de andere paarden. Beetje uitgelegd en laten zien hoe ik meestal zo'n jonkie rij en train, en toen ik na een tijdje aanstalten maakte om weer eens af te stappen werd er luidkeels geprotesteerd vanaf de kant. Nee, nee, ik mocht hem nog wel even verder trainen, ha ha.
Nou ja, m'n rijkwaliteiten waren in ieder geval ruimschoots goedgekeurd, en ik werd meteen uitgenodigd voor het echte werk: een flinke bergtocht door de omgeving met tapas en wijn halverwege.
Maar deze ervaring houden jullie nog even tegoed en daar zal ik een andere keer verslag (met foto's natuurlijk) van doen.
Hm, en een blog zonder foto, das niks, dus dan maar even een andere bruine PRE die onze bestseller uit de barokshop showt: Banquero!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten