Maar schijn bedriegt, al net zo vaak hebben we maar enkele minuten buiten deze onaffe puinbak geweldige dingen gezien. Zoals vorige week de groep gemzen, maar gisteren ook weer zoiets. We waren een minuut of drie de teringzooi uit en ik zeg tegen Marja: wat doet die hond daar? Ik kijk wat beter en denk: dat is een vos! We stopten om hem eens goed te bekijken (en dat ging prima), maar tijd om de camera te pakken en de 300mm erop te klikken was er niet. Volgende keer beter denk je dan, maar hoe vaak zie je een wilde vos zo goed? (zie de editie over enkele maanden voor het antwoord)
Voor iedereen die even kwijt is hoe een vos eruit ziet,
hier wat gestolen materiaal.
Het probleem dat we hier hebben, is dat alle wandelpaadjes nog minder gedocumenteerd zijn, op elkaar aansluiten en in gebruik zijn dan in de Pyreneen. En daar is het als je de Alpen gewend bent al best lastig zo nu en dan. Dus improviseren we met behulp van de terreinopties in Google maps. Aan de hand daarvan kun je aardig inschatten of een bepaalde plek interessant zal zijn.
Zo zag ik een km of 30 hiervandaan een prachtige alleenstaande piek van 1200 meter, El Santuario de Monteagud geheten. Er liep een weg, praktisch naar de top, maar dat kennen we intussen, (eergisteren stonden we bijna vast omdat ik in de routeplanner onverharde wegen was vergeten uit te zetten. Het moet wel een grappig gezicht geweest zijn: zo'n directie Alfa dwars over zo'n tweesporig bergweggetje te hobbelen - omkeren doen we niet, dus tja... - Onze volgende auto toch maar weer een Patrol?). Dan is het aardige dat in dit deel van Spanje Google streetview goed is vertegenwoordigd, ik kon dus al zien dat tot anderhalve km voor de top de weg verhard was. Prima, dan liepen we het laatste stukje.
Gisteren was het nog frisjes, maar vandaag breekt de lente met 14 graden en een heldere lucht weer door. We konden dus op pad. Enige schrik voor de hoogte hadden we wel. In de Pyreneen licht begin april op deze hoogte nog best sneeuw, hoe zou het hier zijn? Onderweg konden we op grote afstand de piek al zien en begrepen waar de naam vandaan komt. Er stond een bouwwerk op de top, waarschijnlijk een klooster of iets dergelijks.
We parkeerden de auto op de plek die ik herkende van streetview en gingen op stap. Er was een handicap, want we waren de drager vergeten. De anderhalve kilometer kind tillen kon beginnen.
Het af te leggen hoogteverschil was ongeveer 200 meter, dus we konden in de sneeuw terechtkomen, hoewel het buiten een graad of 10 was. Maar inderdaad. We namen de noordzijde en daar lag op de schaduwplaatsen nog wat sneeuw. Niet veel, waarschijnlijk gisteren of eergisteren gevallen. Het barstte in de sneeuw van de dierensporen. Gemzen, maar ook sporen met nagels en bijzondere patronen. Het gebrek aan mensensporen gaf ons de zekerheid dat we niet naar hondensporen aan het turen waren.
Het uitzicht was geweldig, hoe hoger we kwamen, hoe verder je kon kijken, helemaal terug naar Arboleas (en nog veel verder), de andere kant op over de middelandse zee, en weer een andere kant richting de sierra nevada, die op dit moment inderdaad besneeuwd is.
Marja en de grote Mogol in ceremoniekostuum
Bovenop was niet echt een klooster, maar een soort openluchtkerk. Dat gaf wel een apart effect het plafond een helderblauwe lucht, uit de ramen alleen iets te zien als je naar beneden keek, niets er om heen...
Oh ja, en sneeuw op het iets aflopende marmermozaiek, rechts zie je het goed liggen, maar er zijn verraderlijkere plekken...
Qua werk: de vertaling van de Barokshop schiet goed op, Duits is wel een ellendige taal hoor, die naamvallen blijf je bij nadenken. Is het die, der of das, welke naamval etc... Plus nog eens, dat het heel specifieke terminologie is. Maar goed, morgen maken we het af, en kan het live.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten